بررسی جنبه های داستانی سوره مبارکه یوسف و تاثیر آن در مثنوی معنوی مولوی

تأثیر متون دینی به ویژه قرآن کریم در میراث گرانبهای ادبی فارسی دوره اسلامی غیر قابل انکار است. متونمنظوم و منثور ادب فارسی به لحاظ محتوا و هم از نظر فرم و قالب نوعاً به فراخور ذوق و توانایی پدیدآورنده آنها ازشیوه های بیانی قرآن بهره بردهاند. از میان این همه، مثنوی معنوی مولانا جلال الدین محمد بلخی بیش از همه و ازهر نظر از مفاهیم قرآنی بلکه از شیوه ها و خصایص ادبی، بیانی و بدیعی، قرآن متأثر بوده است. مولوی حتی درسبک داستان پردازی نیز گاهی مستقیماً از طرز داستانهای قرآنی الگو برداشته و گاه بدان نزدیک و همسو شدهاست. به عنوان نمونه، مثنوی در به کارگیری داستان در خدمت اندیشه و اخلاق ، جاذبه داستان، طرح مسائلماورایی در پیرنگ داستان، براعت استهلال، ایجاز، ذکر اهداف جانبی در حواشی داستان، آوردن داستان در دلداستان و سنخیت بخشی به آغاز و انجام داستان؛ از قرآن بویژه سوره یوسف متأثر است. بررسی تطبیقی شیوهداستانی قرآن و مثنوی معنوی با مطالعه موردی در سوره مبارکه یوسف، انگیزه نگارنده در این نوشتار بوده است

کلیدواژه ها:

قرآن ، سوره یوسف (ع) ، داستان ، مثنوی معنوی ، مولوی