اثر کاربرد سامانه های استحصال آب در دو رقم زرد و روغنی زیتون

کشور ایران با داشتن میانگین بارندگی بلند مدت 250 میلیمتر در مقایسه با میانگین 850 میلیمتر بارندگی جهانجزء مناطق نیمه خشک دنیاست و با داشتن وسعتی معادل 165 میلیون هکتار حدود 51 میلیون هکتار زمین قابلکشت دارد که از این میزان سهم عمده ای از آن به دلیل کمبود آب کشت نمی شود .از طرفی زمان ریزش نزولاتجوی و محل ریزش آن نیز با نیازهای کشور مطابقت ندارد و لزوم آبیاری در فصل رشد را اجتناب ناپذیر می کند.با توجه به برنامه های توسعه باغات دیم کشور و به دلیل کمبود منابع آبی لازم است که در انتخاب گونه ها وروشهای متداول در احداث باغات جدید بازنگری صورت گیرد. این پژوهش بر روی نهال های زیتون که به صورت دیم کاشته شد به مدت 2 سال طی سالهای 91-1390 مورد بررسی قرار گرفت طرح آزمایشی به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملاً تصادفی شامل :1- فاکتور سامانه آبگیر در دو سطح (با سامانه آبگیر ، بدون سامانه آبگیر)2- فاکتور سوپرجاذب در دو سطح (با سوپرجاذب ، بدون سوپرجاذب)3- فاکتور رقم شامل (زرد ، روغنی) با فواصل کشت 6x6 متر در استان لرستان شهرستان خرم آباد انجام گرفت. سوپرجاذب به ازای هر نهال 552 گرم به صورت محلول در آب و میکروکچمنت به صورت بانکت های هلالیبه صورت نیم دایره در قسمت جنوبی نهال بر روی خطوط هم تراز عمود بر جهت شیب زمین احداث شد.نتایجنشان می دهد که فاکتور سامانه آبگیر با سوپرجاذب بیشترین میزان رطوبت نسبی خاک را داشته که سبب افزایششاخص های رشدی نهال زیتون از قبیل رشد رویشی، رشد قطری و RWC نسبت به دو فاکتور سامانه آبگیر به تنهایی و سوپرجاذب بدون سامانه آبگیر گردید.در بین ارقام نیز ارقام زرد به دلیل خصوصیت رشدی بهتر به نظر می رسد از رقم روغنی به خشکی مقاومتر بوده و نسبت به شرایط دیم سازگارتر باشد.

کلیدواژه ها:

سوپرجاذب ، سامانه ها آبگیر ، ارقام زرد و روغنی