مقابله با ریزگردها و بیابانزایی در ایران با استفاده از رویکردهای مدیریتی واقتصادی

یکی از مسائلی که رودرروی جهان بی اهمیت تلقی شده گسترش بیابان ها و پدیده ریزگردهاست. ایران با ½ درصد خشکی های جهان، 2/4 درصد پدیده های بیابانی فاقد پوشش و 3/08 درصد مناطق بیابانی جهان را در خود جای داده است. شناخت قابلیت ها، ظرفیت ها، پتانسیل ها، توان ها و نیازها در برنامه ریزی، سیاستگذاری و مدیریت مناطق بیابانی حائز اهمیت است. حدود 32/5 میلیون هکتار از اراضی کشور در وضعیت بیابانی قرار دارد. اهداف عالی در مدیریت مناطق بیابانی و جهت گیری راهبردی در آن می تواند ایده ها و تئوری های موجود را به منصه ظهور درآورد.. در راستای تحقق رویکرد های مدیریتی و اقتصادی که شامل مشارکت، فرهنگ سازی، تأمین آب، تأمین انرژی، عملیات پرورشی جنگل های دست کاشت، ترسیب کربن، توسعه پرورش شتر، توسعه پایدار کشاورزی، اکوتوریسم و توسعه صنایع دستی بایستی اقدامات جدی بعمل آورد. با سرمایه گذاری و استفاده از نیروی انسانی بیکار جوامع محلی مناطق بیابانی، می توان تحول عظیمی در تولید ثروت، کسب درآمدها و اشتغال افراد بیکار و کارآمد جویای کار در این مناطق محروم ایجاد کرد و از سیل مهاجرت ها که عامل بعدی بیابانزایی پس از دخالت های انسان در تخریب سرزمین و بیابانزایی است جلوگیری نمود. طرح مذکور ضمن جلوگیری از بیابانزایی و کنترل ریزدرگردها در مناطق بیابانی می تواند با همکاری سازمان ملل متحد بعنوان الگویی مناسب با درآمد اقتصادی برای کشورهای همسایه که تولید کننده ریزگردها هستند باشد، زیرا این کشورها در انجام هزینه های مقابله با ریزگردهایی که وارد ایران می شود بی توجهی می کنند.

کلیدواژه ها:

ریزگرد ، بیابان ، مدیریتی ، اقتصادی ، جنگل های دست کاشت ، شتر