تعامل معماری وانرژی های تجدیدپذیر

در عصر مدرن تامین رفاه جامعه سرلوحه توسعه قرار گرفت، اما با مطرح شدن مباحث مربوط به رابطه میان انسان، محیط زیست و توسعه در دهه 1٬970 مفهوم توسعه پایدار مورد توجه جدی قرار گرفت. با فعالیت های علمی دانشگاه ها و متخصصان علوم انسانی در کنار کمیسیون جهانی (محیط زیست و توسعه سازمان ملل) در سال 1٬987 اصولی برای توسعه پایدار تعیین گردید. اما ورود رسمی مفاهیم توسعه پایدار به مسایل روز جهان در سال 1٬992 در کنفرانس محیط زیست و توسعه پایدار در ریودوژانیرو اتفاق افتاد. رشد علم و صنعت در جهان امروز، روش های مختلف استفاده از انرژی را که در دوران قبل از انقلاب صنعتی معمول بود دگرگون کرده و شناخت منابع انرژی های جدید تحولی بزرگ در توسعه صنعتی و تکامل اجتماعی بشر به وجودآورد. به دلیل ایجاد بحران انرژی در جهان در پایان پذیر بودن منابع انرژی های تجدید ناپذیر و همچنین افزایش آلودگی محیط زیست به دلیل استفاده بی رویه از انرژی های فسیلی لزوم استفاده از انرژی های پایدار مخصوصا در بخش ساختمان مورد توجه قرار گرفته است. این مقاله بر مبنای پژوهش توصیفی - تحلیلی و بر مبنای تجربیات و پژوهش هایی که در زمان حاضر پیرامون توسعه و خلق محیط پایدار در راستای متجلی نمودن انرژی های پایدار مطرح گردیده استوار است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که با توجه به روند رشد تکنولوژی و مطرح شدن مبحث انرژی های تجدید پذیر و کاهش مستمر ذخیره انرژی های تجدیدناپذیر رسید و همچنین وجود منابع مناسب انرژی های پایدار (خورشید، آب، باد و...) در کشور ما با معماران با طراحی معماری مناسب و هماهنگ با اقلیم و با استفاده از الگوهای معماری ایرانی که به شیوه های مناسب از انرژی های پایدار همچون باد و حتی انرژی خورشید در طراحی معماری بهره می گرفتند می توانند با توجه به تکنولوژی و علوم جدید، غذایی مناسب و با آسایش حرارتی مطلوب وجود آورند.

کلیدواژه ها:

انرژی ، انرژی های نو ، انرژی های تجدید پذیر ، معماری سبز ، معماری پایدار