اثر سرمایهگذاری بر اشتغال و درآمد در بخش صنعت با استفاده از الگوی خود بازگشت برداری

سرمایه بهعنوان یکی از مهمترین عوامل تولید، دارای نقش مهمی در فعالیت های مولد و محرک تولید و اشتغالزایی است. با توجه به کمیابی منابع و ازجمله سرمایه در اقتصاد کشور، شناخت کانالهای اثرگذاری سرمایهگذاری برتولید و اشتغال و چگونگی اثرگذاری آن دارای اهمیت است. تحلیل اثر سرمایهگذاری بر میزان اشتغالزایی و درآمد در هریک از بخشهای اقتصادی برای برنامهریزیهای بلندمدت در جهت استفاده هرچه بهتر از منابع دارای اهمیت است. براین اساس در این تحقیق پس از بررسی و شناخت ظرفیتهای سرمایهگذاری بخش صنعت ایران، با استفاده از مدل خود بازگشت برداری، وجود رابطه بلندمدت بین سرمایهگذاری، اشتغال و درآمد در بخش صنعت طی دوره 9531- 9531 مورد بررسی قرار میگیرد. نتایج حاصل از تحقیق نشان میدهد که متغیرهای مورد بررسی در بخش صنعت شرایط آزمون همگرایی را دارا بوده و ارزش افزوده وبهرهوری نیروی کار نسبت به سرمایه اهمیت نسبی بیشتری داشته و درصد بیشتری از تغییرات اشتغال و درآمد بخش صنعت را توضیح میدهند. مطابق نتایج حاصل، بخش صنعت در فرآیند گسترش مقیاس تولید خود از استراتژی گسترش هر دو نهاده بهره برده است. این در حالی است که رابطه بلندمدت بهدست آمده برای بررسیاثر سرمایه گذای بر درآمد نشان میدهد که این بخش می بایست از فرآیندهای تولیدی با کاربری بالاتری استفاده کند.

کلیدواژه ها:

صنعت ، سرمایه و سرمایهگذاری ، اشتغال ، درآمد ، مدل خود بازگشت برداری