مدلسازی انتخاب مسیر در انسان، در حضور موانع متحرک به کمک سیستم فازی

شیوه خرد کردن یک مساله بزرگ و پیچیده به زیر بخشهائی کوچک تر و ساده تر، به صورتی که هم پایداری و امکان پذیرییافتن جواب و هم بهینه بودن آن را تضمین نماید از مهمترین مواردی است که انسان آنرا به صورت ناخودآگاه انجام می دهد. در این مقالهرفتار انسان در عبور از خیابان به عنوان یک مساله بهینه سازی مورد توجه قرار می گیرد. تابع هزینه زمان انتخاب شده است. ابتدا براساس این دیدگاه، فرض می شود که انسان با شکستن مسیر به زیر مسیرهای کوتاه تر، که به مفهوم تعریف مقصدهای میانی است،می تواند بهینه بودن نسبی را همزمان با امکا نپذیر بودن یافتن جواب پایدار بدست آورد. در ادامه این رفتار با یک مدل فازی مدلسازیمی شود. در این مدل بر خلاف روشهای متداول مسیریابی و حتی روشهای تولید مسیر فازی، سیستم فازی برای انتخاب مقصدهای میانیدر حضور موانع متحرک استفاده می شود. سپس برای اعتبارسنجی مدل، از آزمایشهای تجربی بهره گرفته می شود. در این آزمایشها فردداوطلب بایستی از خیابان مجازی عبور کند. نتایج نشان م یدهد که استراتژی حل مساله در انسان مشابه با رفتار مدل فازی است. در اینسیستم، نحوه تبین قواعد و پارامترهای مهم بر اساس نگاه مذکور و به صورت تجربی انجام شده است. از این روش می توان برای بهبودروشهای حل مساله مسیریابی در محیطهای دینامیک بهره جست.

کلیدواژه ها:

مدلسازی رفتار ، انتخاب مسیر در انسان ، سیستم فازی ، اهداف میانی