دیسپرز کردن نانولوله های کربنی در محیط های آبی با استفاده از سورفکتنت و روش شیمیایی

یکی از مشکلات و محدودیت های استفاده از نانو لوله های کربنی در کامپوزیت ها و قطعات، دیسپرز شدن آنها می باشد. دراین کار تحقیقاتی، دیسپرز شدن نانولوله های کربنی در محیط های آبی با استفاده از سورفکتنت و روش شیمیایی مورد بررسی قر ار گرفته شد.جهت دیسپرز شدن نانو لوله های کربنی از محلول های اسیدی حاوی اسید نیتریک، اسید سولفوریک، اسید کلریدریک و محلول حاوی سورفکتنت (Sodium Dodesyl Sulfate) SDS استفاده شد. جهت تشخیص میزان دیسپرز شدن و تعیین درصد بهینه نانولوله کربن در هر دو روش از تکنیک اسپکتروفتومتر (UV-Vis) و جهت تشخیص عوامل موثر بر روی فرآیند دیسپرز شدن از طیف سنجی مادون قرمز (FTIR) استفاده شد مشاهده شد که در روش شیمیایی بهترین محلول اسیدی، محلول حاوی اسید نیتریک / اسید سولفوریک / اسید کلریدریک می باشد و مقدار بهینه نانولوله کربنی در 100cc آب، گرم 0/1نانولوله کربن است. در روش دوم مشخص شد که درصد بهینه SDS ، 1/5 گرم و درصد بهینه نانولوله کربن، 0/1 گرم می باشد.

کلیدواژه ها:

نانولوله کربن ، سورفکتنت ، روش شیمیایی ، دیسپرزشدن