نقش معماری همساز با اقلیم در مساکن روستایی آذربایجان غربی (بررسی نمونه موردی روستای دیزج تکیه)

استقرار و بر پا نمودن سکونتگاه ها در طول تاریخ از طریق برقراری و تعامل سازنده انسان با محیط شکل گرفته و فراز و فرود شهرها و روستاها در طول تاریخ متأثر از میزان عمل نمودن به چنین تعامل وارتباطی بوده است . روستاهای ایران از مهمترین مصداق های ارتباط سازنده و منطقی انسان و محیط محسوب می شوند که سکونت گزینی بخش قابل توجهی از جمعیت کشور در آن ها شاهدی بر این موفقیت بوده است.جوامع انسانی از گذشته دور با ابتکارات خود در زمینه ی ساخت مساکن منطبق با شرایط محیطی سعی در فراهم نمودن آسایش و راحتی می کرده اند. سکونتگاه های روستایی همساز با اقلیم به منظور اهمیت نقشاصول معماری در آسایش اقلیمی می باشد برای رسیدن به این منظور از سکونتگاههای روستایی که اثرتجربیات گذشته در آنها دیده می شود استفاده گردیده است.تحقیق حاضر با هدف شناخت و تحلیل عنصرهای محلی در معماری مسکن روستایی، با استفاده از مطالعات و سوابق موجود، بر تشابهات و تباینهای تاریخی وموجود مسکن روستایی در استان آذربایجان غربی تأکید دارد . روش تحقیق توصیفی – تحلیلی است و داده هااز طریق مستندات کتابخا نه ای و آمارهای رسمی و برداشتهای میدانی تهیه شده است. یافته های تحقیق نشان میدهد که طراحی کالبدی و مصالح و روش های اجرایی به کار رفته در روستای دیزج تکیه از روستاهای شهر ارومیه ، علاوه بر استفاده از انرژی های طبیعی برای تامین آسایش حرارتی ، با شرایط نامطلوب اقلیمی نیزمقابله نموده است

کلیدواژه ها:

معماری ، مسکن روستایی ، معماری همساز با اقلیم