نقش ایجاد حس تعلق خاطر در افزایش تعامل اجتماعی بین سالمندان

انسانها دورههای سنی مختلفی را در طول زندگی خود تجربه میکنند که احساسات، نیازها و تواناییهای آنها با توجه به هر برهه سنی و اقتضائات مربوط به آن سن، دستخوش تغییراتی میشود. در این میان دوره سالمندی میتواند نمونه بارز و ملموسی از این تغییرات اساسی باشد؛ چراکه سالمندان پس از سالها کار و تلاش، وارد مرحله بازنشستگی شده وغالباً از فعالیتهای اجتماعی آنها کاسته میشود که به دنبال آن دچار حس ناکارآمدی و طرد شدن از جامعه میگردند.در واقع به جای اینکه این دوره سنی فرصت مناسبی برای سالمندان باشد تا آرامش و آسودگی را تجربه کنند و به گردش و تفریحات مناسب با شرایط خود بپردازند، به سبب مشکلات و تغییرات یاد شده، عملاً مستعد ابتلا به افسردگی وبیماریهای روحی میباشند و این مشکل در سالمندانی که به اقامتگاههای مخصوص سالمندان منتقل شدهاند و دور ازخانواده زندگی میکنند تشدید میشود. این پژوهش در پی آن است تا با درنظر گرفتن مطالعات و تحقیقات روانشناسان در رابطه با تعامل اجتماعی و تعلق خاطر، راهکارهایی را برای کمرنگ کردن این حس در سالمندان بیابد و فرض بر آن شد که با ایجاد حس تعلق خاطر به این اقامتگاهها در سالمندان، کمکم و ناخودآگاه حس دلتنگی در بین افراد از بینخواهد رفت و بهبود شرایط روحی آنان به بیشتر شدن تعاملات در بین سالمندان کمک خواهد کرد. روش تحقیق در این مقاله به صورت توصیفی تحلیلی و جمعآوری اطلاعات اسنادی و کتابخانهای بوده است، که بعد از جمعبندی مطالب، -نتیجه حاصله، نقش ایجاد تعلق خاطر را در افزایش تعامل اجتماعی بین سالمندان بسیار پررنگ میبیند پس میتوان آن را راهکاری نو در این اقامتگاهها قلمداد کرد.

کلیدواژه ها:

سالمند ، خانه سالمندان ، تعاملات اجتماعی ، حس تعلق خاطر