بررسی الگوهای پایدار در معماری سنتی ایران و چگونگی نمود آن در معماری حال

در دهه های اخیر مبحث معماری پایدار و نیل به الگوی آن توجه معماری و شهرسازی جهان را به خود جلب کرده است. حال آنکه دربسیاری از کشورها علی الخصوص ایران این موضوع از دیرباز تاکنون اصولی داشته که بصورت مداوم بکار گرفته می شده و آسایش وآرامش کاربران را در کاربری های مختلف فراهم می نموده است. در شکل گیری معماری بومی، برخی روابط اجتماعی و اقتصادی با محیط طبیعی و نمادهای فرهنگی ماهرانه انعکاس می یابد. بدین ترتیب پیوستگی موضوعات مورد نظر معماری پایدار در معماری بومی قابلمشاهده است . در بحث توسعه پایدار و به طبع آن معماری پایدار اینکه هر ساختمان باید با بستر و محیط طبیعی پیرامون خود تعامل داشته باشد به امری بدیهی مبدل شده است. قسمت بحث برانگیز و مورد توجه این امر چگونگی برقراری تعامل و نوع تدابیر در نظر گرفتهشده می باشد. در اینکه معماری سنتی و بومی ایرانی، پایدار بوده شکی نیست و از سویی تکرار بدون خلاقیت در هیچ دوره از آن واقع نگشته، لذا برای حل مشکلات معماری معاصر ضروری می نماید که اصول آن را استخراج نموده و با بهره گیری از دانش روز و استعدادخود در جهت حل مسائل معماری و شهرسازی امروز از آن استفاده کنیم تا مسائل مربوط به انرژی، تامین آسایش کاربران و حفظ سرمایه های ملی را به نحوی پاسخگو باشیم. لذا در این پژوهش سعی بر آن است، با انجام مطالعات کتابخانه ای و اسنادی، و بررسی پیشینهمطالعات مورد بحث، الگوهای پایدار در معماری سنتی ایران مورد بررسی قرار گرفته و راهکارهایی در جهت نمود آن در معماری حال ارائه گردد

کلیدواژه ها:

الگوهای پایدار ، معماری پایدار ، معماری سنتی ایرانی ، اقلیم