مدیریت طراحی جدارههای شهری، در بومی گرایی بافت قدیمی شهرها؛نمونه موردی میدان امام خمینی(ره) تهران (میدان توپخانه)

به دنبال تغییر شرایط و عوامل مؤثر بر گسترش ابر شهرها و افزایش ابعاد اندازه آنها و با دستیابی به محیط فیزیکی بیشتر وتوجه دوباره به بافتهای درونشهری و آنچه از پیش وجود داشته بهعنوان یک هدف تعیینکننده و اجتنابناپذیر در ارتقاء تعاملات جمعی میباشد، جدارههای بصری هر شهر، سطحیترین لایه و عامترین حیطه دربرگیرنده ساختار فضایی فعالیتهای آن شهر است، از عوامل تشکیلدهنده جداره شهرها، نما و پوسته ساختمانها در مجاورت گذرها و خیابانها است ،نمای مشرف برگذر، بهعنوان نمای اصلی ساختمانها تلقی میگردد . دراینبین جدارههای شهری بهعنوان عنصری نمادین در نقش خودبازیگر زمینههای شهری است و آنچه در این راستا در درجه اول اهمیت قرار دارد، زمینه است و زمینه بهمثابه رویدادی است که عناصر شهری در درون آن شناخته و روابط و عملکرد آنها قابلیت تحلیلی مییابد در اصل علاوه بر جنبههای کالبدی زمینه، به ابعاد انسانی و جنبههای فرهنگی، اجتماعی و تاریخی عناصر شهری نیز در آن موردتوجه قرار میگیرد، بهاینترتیب در طراحیجدارههای شهری ابتدا ویژگیهای مکانی_زمینه را بهدرستی باید دریافت و این عمل را مبحثی حیاتی در فرایند طراحی اصولی دانست. طراحی جدارههای شهری بیشترین تأثیر را در متن یک محدوده مکانی که شامل مقیاس شهری یا محلی است دارند،و این طراحی متأثر از سلیقهی شخص طراح هست، لذا سلیقه طراح میتواند موجبات ضعف یاقوت کار طراحی جداره شهری رافراهم سازد . روش تحقیق حاضر بهصورت توصیفی تحلیلی و مطالعه اسناد کتابخانهای صورت گرفته، نتیجه تحقیق بر آن است - که به کمک طراحی اصولی و منطبق با شاخصهای تعیین یافته از اطلاعات، میتواند موجبات همسویی جدارههای شهری درراستای زمینه گرایی تاریخی، اجتماعی، فرهنگی را بهخوبی فراهم سازد. هدف این پژوهش بررسی و آسیبشناسی جدارههای شهری در میدان توپخانه )امام خمینی( ابر شهر تهران است، این هدف در راستای ایجاد هماهنگی بین جدارههای شهری وکاربری آنها و اصلاح جداره ناهماهنگ با جدارههای مجاور در جهت زمینه گرایی است تا این قابلیت قابل بتواند نقش فاعلیت فاعل را جبران کند

کلیدواژه ها:

مدیریت طراحی ، جداره شهری ، بومیگرایی ، بافت قدیمی