راهکارهای بهینه سازی ساخت پارک های اهواز در ساحل رودخانه کارون جهت تامین شرایط آسایش و گسترش تعاملات اجتماعی شهروندان

فضاهای عمومی شهرها و به طور ویژه پارک های شهری از جمله فضاهایی به شمار می آیند که در صورت طراحی و تجهیز آن ها به اصول و استانداردهای طراحی شهری و بهره گیری از علوم روان شناسی محیط می توانند از جمله مهمترین مکان های عمومی برای ایجاد و گسترش روابط اجتماعی شهروندان، تلقی گردند. در دهه های اخیر علوم روانشناختی انسان و پیوند آن ها با اصول طراحی معماری و شهرسازی منجر به دستیابی به ضوابط و استاندارد های نوین جهت ساخت فضاهای عمومی منطبق با نیازهای ذاتی انسان گشته و روند طراحی را از پرداختن صرف به کالبد به رویکردی جامع و تعاملی مابین نیازهای ذاتی انسان و استانداردهای نوین طراحی کالبد فضا تبدیل ساخته است. در همین راستا در پژوهش حاضر نگارندگان با استفاده از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و به کمک شیوه کتابخانه ای و مشاهدات و برداشت های میدانی اقدام به بررسی و تحلیل وضعیت موجود پارک های ساحلی رودخانه کارون در محدوده شهر اهواز و مبانی نظری طراحی پارک های شهری با رویکرد گسترش تعاملات اجتماعی شهروندان پرداخته اند. دستاورد های این پژوهش نشان می دهد که علی رغم کوشش های انجام شده در قالب ساماندهی ساحل رودخانه کارون برای ارتقا کیفی این فضاها، شهروندان اهواز این فضاها را به عنوان قرارگاه های ایجاد تعاملات اجتماعی خود به دلیل وجود برخی کاستی ها انتخاب نمی کنند. همچنین مصاحبه های انجام شده با شهروندان نشان می دهد که مهم ترین عوامل عدم اقبال عمومی به این فضاها، عدم وجود فعالیت های فرهنگی و اجتماعی درخور، کافی نبودن تجهیزات و تسهیلات خدماتی، مناسب نبودن مبلمان سازگار با اقلیم و احساس عدم امنیت به واسطه وجود فعالیت های کاذب، است. لذا نگارندگان پیشنهاداتی را در جهت بهینه سازی وضع موجود این فضاها به عنوان پتانسیل های بالقوه شهر اهواز و تبدیل به قرارگاه های اصلی ایجاد و گسترش تعاملات اجتماعی برای شهروندان ارایه داده است.

کلیدواژه ها:

اهواز ، پارک های شهری ، رودخانه کارون ، تعاملات اجتماعی