تاثیر مناسب سازی فضاهای عمومی شهری براساس تجربه زیسته و ویژگی های زنان بر پایداری شهری

امروزه بخش اعظمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می کنند. با افزایش روزافزون جمعیت ساکن در شهرها و افزایش مشکلات و مسایل آن ها، در اوایل قرن بیستم میلادی توجه به شهرها در قالب طرح های توسعه شهری مد نظر قرار گرفت و در اواخر همین قرن مباحث پایداری در شهر اهمیت یافت. شهرها در کشورهای در حال توسعه ای مانند ایران، با چالش های بی شماری در زمینه پایداری رو به رو هستند. از جمله مشکلات و ضعف های این شهرها، عدم توجه به ویژگی های زنان و تجربه آن ها از زندگی روزمره در طراحی فضاهای شهری است. درحالی که به نظر می رسد که بررسی ویژگی ها و تجربه زیسته زنان و توجه به تفاوت های آن ها با مردان و لحاظ نمودن این موارد در بازطراحی فضاهای شهری می تواند به پایداری شهر کمک شایانی کند. این تحقیق بر آن است تا با استفاده از روش تحقیق توصیفی – تحلیلی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای ضمن بررسی چگونگی تاثیر توجه به ویژگی ها و تجربیات زنان طی زندگی روزمره در طراحی فضاهای شهری بر پایداری شهر، چارچوب یکپارچه طراحی شهری برای طراحی و مناسب سازی فضاهای عمومی شهری در شهرهای ایران با تاکید بر ویژگی ها و تجربه زیسته زنان در راستای توسعه پایدار شهری ارایه نماید. نتایج تحقیق نشان می دهد که با طراحی براساس چارچوب ارایه شده، نه تنها پایداری اجتماعی بلکه با توجه کردن به ویژگی هایی مانند جزیی نگری و حساسیت زنان نسبت به پاکیزگی، ضعف زنان در جهت یابی و...، پایداری زیست محیطی، کالبدی و اقتصادی شهر افزایش خواهد یافت.

کلیدواژه ها:

فضای عمومی شهری ، مناسب سازی ، پایداری شهری ، تجربه زیسته زنان