نقش زمینه گرایی و طراحی زمینه گرا در توسعه ی پایدار و شکل مسکن

مسکن به عنوان عظیم ترین شاکله ی بافت شهرهای امروزی و اولین فضایی است که انسان با آن رابطه برقرار می کند و بدان خو می گیرد. در حالی که تاریخ معماری بیش تر به ساختمان های یادمانی توجه ویژه ای مبذول داشته، توجه به این قسم از معماری مهجور مانده است. به طور کلی زمینه گرایی تلاشی برای یافتن پاسخ ها و مجموعه فرآیندهایی است که بتواند بین عوامل موجود در بستر پروژه تعامل و تعادل برقرار سازد. چگونگی تاثیر بستر و زمینه و استفاده از آن در شکل گیری پروژه و ارتقای کیفیت محیط های مسکونی و ارتباط و تعامل میان عوامل مختلف و محدودکننده بستر و زمینه ی پروژه در یک متن واحد، می تواند در یک طراحی پایدار و زمینه گرا راه گشا باشد. امروزه پروژه هایی را می توان پایدار و موفق دانست که چند وجهی بوده و بتوانند هم چنان که ریشه در تاریخ، گذشته و بستر پروژه دارند نگاهی هدفمند و روشن به آینده، کاربران و نیاز های آن ها داشته باشند. در این پژوهش با روش کاربردی و کیفی سعی بر شناخت عوامل موثر در شکل گیری مسکن در زمینه ی خود، ایجاد تعادل بین نیروهای سازنده ی بستر پروژه و بهترین ارتباط با زمینه ی پروژه گردیده است تا بتواند به نحو احسن ارتقا دهنده ی کیفیات زندگی ساکنین آن باشد و پاسخگوی گستره ی وسیعی از نیازها باشد.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، پایداری ، مسکن ، اقلیم ، فرهنگ