دسترسی به سامانه دوچرخه اشتراکی بدون محدودیت مکانی ؛ مطالعه موردی شهر مشهد

از زمان اجرای اولین سامانه دوچرخه های اشتراکی در شهر مشهد بیش از 5 سال می گذرد. با وجود رسیدن به حدود نیمی از اهداف اولیه در رابطه با تامین زیرساخت های مورد نیاز، متاسفانه آمارها نشان دهنده آن است که طرح چنان که باید با اقبال عمومی مواجه نبوده است. از دلایل این موضوع می توان به محدود شدن طرح به مجاورت مسیرهای دوچرخه، الزام دریافت و تحویل دوچرخه صرفا در محل ایستگاه های ثابت، عدم دسترسی یکسان و متوازن همه شهروندان به ایستگاه های فعال دوچرخه و فواصل قابل ملاحظه مقصد نهایی سفر شهروندان با نزدیکترین ایستگاه محل تحویل دوچرخه ها اشاره کرد. این در حالی است که یکی از عوامل اصلی موفقیت طرح در سایر شهرهای بزرگ دنیا پوشش دادن همین فاصله های کوتاه و بلند بین ایستگاه های حمل و نقل عمومی تا مقاصد نهایی به وسیله دوچرخه است. به همین جهت موضوع ترکیب کردن مشخصات سامانه فعلی با مشخصات سیستم های نوین کرایه خودرو به منظور برقراری یک سامانه شناور متوازن در سطح شهر با دسترسی آسان برای همه شهروندان در این مقاله مورد بررسی قرار گرفته است. در این راستا ضمن بررسی نقاط قوت و ضعف سامانه فعلی، معیارهای موثر در انتخاب مد دوچرخه بررسی و میزان مطلوبیت این معیارها ارزیابی شد. با توجه به اینکه یکی از معیارهای مطلوب کاربران عدم محدودیت در دسترسی به سامانه بود پیش بینی گردید که استفاده از روش پیشنهادی این مقاله در افزایش رویکرد شهروندان به سامانه دوچرخه اشتراکی موثر است. مدل سازی تقاضای اولیه براساس نقشه های پراکنش جمعیت و روی هم گذاری آن با سایر نقشه های اطلاعات مکانی شهر مشهد انجام گرفته و در پایان راهکارهایی جهت بهبود و ارتقا سامانه دوچرخه اشتراکی ارایه گردیده است.

کلیدواژه ها:

دوچرخه اشتراکی ، اطلاعات مکانی ، دسترسی متوازن ، مدل سازی تقاضا