از ماندگاری تا پایداری در هنر و معماری اسلامی

امروزه واژه پایداری در معماری بار مفهومی بسیار سطحی، کم فروغ و خالی از ویژگیهای معنوی و عرفانی، در مقایسه با حکمت جاویدان در هنر و معماری اسلامی یافته است؛ که به علت سرعت در انتشار واقبال برداشت غربی و وارداتی آن، از مبنایی خردمندانه و الهی که می توانسته بهره مند گردد، دور افتاده است. وقتی صحبت از ماندگاری یک اثر می شود در مورد آرمان معمار در دوره های مختلفتاریخی که همیشه در پی ساخت یک معماری جاودان بوده است، اشاره میگردد؛ وقتی به بررسی عوامل تاثیر گذار مانایی در یک اثر معماری میپردازیم، به این نتیجه می رسیم که معمار حکیم با توجهبه تمام جنبه های موثر در انسان توانسته به آرمان خود نزدیک شود و در مرتبه ایی بالاتر توجه به خداوند را که خالق انسان است، در پس کالبد ظاهری، در ناخودآگاه مخاطب القا کند. معمار حکیم باتوجه به انسان که مخلوق خداوند است معماری مانایی خلق نموده و با توجه به طبیعت که آن نیز از مخلوقات خداوند است، حکمتی جاویدان در اثر خود تزریق کرده که این پایداری به معنای توجهمعنوی به طبیعت و یکی شدن معماری با آن در ظاهر و باطن می باشد؛ که در نهایت به جاودانگی یک اثر معماری می انجامد. در این مقاله بعد از اینکه راه های ماندگاری هنر اسلامی را بررسی کردیم، سعیدر معرفی سهم طبیعت، به عنوان یکی از شاخصه های پایدار در این ماندگاری نموده و به بررسی عوامل تاثیر گذار ماندگار و پایدار در طبیعت و هنر اسلامی می پردازیم.

کلیدواژه ها:

هنر اسلامی ، معماری اسلامی ، ماندگاری ، پایداری ، طبیعت