نقش و جایگاه واقعیت مجازی در ارزیابی فرآیند طراحی معماری پایدار

از همان ابتدای مطرح شدن موضوع پایداری، ابزارها و روشهای مختلفی برای رسیدن به این مهم در معماری ارائه شده است. روشن است که تمام عوامل دخیل در پایداری، قابل ارزیابی در فرآیندطراحی نبوده و پایداری یک بنا، همواره در برگیرنده جنبه هایپنهانی است که خود را پس از ساخت و بهره برداری آشکار می نمایند . معماران و طراحان همواره در فرآیند طراحی سعی در پاسخگویی به بخشی از این جنبهها، با تکیه بر تجربیات و پیشفرضهای خود بودهاند. این در حالی است که چنین رویکردی همیشه پاسخگوی نیازهای طراحی نبوده و چه بسا بناهایی که با در نظرگرفتن بسیاری از پیش فرض های پایداری، نه تنها به هدف خود نائلنشده اند، بلکه هزینههای مالی و زیست محیطی فراوانی را نیز در پی داشتهاند. در این مقاله برآنیم با معرفی واقعیت مجازی بعنوان ابزاری جهت ورود انسان به محیط طراحی شده، قبل از ساخت،بتوانیم جنبههای پنهان و آشکار تعامل انسان محیط را در فرآیند - طراحی معماری مورد ارزیابی قرار دهیم. در اینصورت به طراحاناین امکان داده خواهد شد که بهره برداران طرح را از طریقفناوری واقعیت مجازی نفوذ پذیر به محیطی وارد کنند که برای آنها طراحی شده و قرار است در آینده در آن زندگی نمایند .فضایی که هرچند واقعی نیست ولی تمامی شرایط محیط واقعی را داراست .دراین فضا بهره برداران در تعاملی بی واسطه قادر به مداخله در محیطی که در آن واقعند می باشند. بی گمان آشنایی معماران با دستاورد های فناوری واقعیت مجازی و بهره گیری از آن در ارزیابیطرح در فرایند طراحی، دستیابی به معماری پایدار را هموارتر می نماید. آنچه پیش روست، نتیجه مطالعات کتابخانهای، بر روی واقعیت مجازی بعنوان یک رسانه و تاثیرات آن بر فرآیند طراحی محیط های انسان ساخت است و هدف بررسی زیرساختها و نحوه ایجاد دنیای مجازی نمی باشد.

کلیدواژه ها:

طراحی معماری ، واقعیت مجازی ، نفوذ پذیری ، نفوذ ناپذیری ، پایداری ، تعامل