معماری همساز با اقلیم و بهره گیری ازفناوری های جدید رهیافت تحقق توسعه پایدار در ایران

امروزه تغییر سبک ساخت و ساز از یک سو و رعایت نکردن اصول صحیح آن در سبک جدید از سوی دیگر، موجب عدم تأمین آسایش حرارتی در داخل ساختمان ها و به طبع آن مصرف روز افزون سوخت های فسیلی شده است . این امرعلاوه بر کاهش ذخایر سوختی ، موجب آلودگی هوا، افزایش گازهای گلخانه ای و بسیاری مشکلات دیگر شده است که آیند ه ی زندگی روی کره ی زمین را باخطرات جدی مواجه می کنند . آن چنان که از مفهوم معماری همساز با اقلیم بر می آید، در واقع هدف از این موج نو پا در معماری تامین آسایش در ساختمان بدون استفاده از سوخت های فسیلی ) یا با حداقل استفاده از آ نها ( و درنتیجه تحمیل آلودگی کمتر به محیط زیست است . با نگاهی به نحوه ی زندگی گذشتگان می توان الگوهای هوشمندانه و کم هزینه ای برای بهره گیری از شرایط اقلیمی هر منطقه در طراحی معماری و کاهش مصرف انرژی در ساختمانبرگزید. از آنجا که توجه به ویژگی های اقلیمی و استفاده از مصالح بومی در فعالیت های معماری در هر منطقه یکی از اساسیترین راهکارهای کنترل مصرف صحیح انرژی می باشد، لذا استفاده ازالگوهای مطرح در معماری همساز با اقلیم، در طراحی و ساخت ابنیه پایدار در شهرها، می تواند راهگشا باشد. هدف اصلی این مقاله بابهره گیری از منابع کتابخانه ای و روش توصیفی تحلیلی تأکید - بر طراحی معماری همساز با اقلیم و استفاده از فناوری های جدید به موازات آن به عنوان راهکاری جهت نیل به توسعه پایدار در ایران است

کلیدواژه ها:

معماری همساز با اقلیم ، توسعه پایدار ، انرژی ، ایران