بررسی و تحلیل الگوی مساکن معماری سنتی ایران (دراقلیم های چهارگانه با تاکید برشهر اردبیل)

بناهایی که به دست انسان ساخته میشود جلوه هایی ازنگرش اوبه جهان هستی است که مبین قوه فکری و ساختارفرهنگی - اجتماعی افراد آن جامعه است این برداشت که معماری می تواند دیدگاهی طبیعی یا مافوق طبیعی داشته باشد درهرحال خارج ازتاثیر محیط اطراف و اقلیم جغرافیایی انسان نیست معماری سنتی ایران تجلی نمادین جهانی ابدی و ازلی است که این جهان را محلی گذرا و واسطه ای برای رسیدن به مرتبه های والاتر به منظور وصول به ارامش درونی میداند معماری ایران که به صورت های گوناگون دربناهای مختلف متجلی گشته جایگاه خاصی را داراست که درآن عقاید و رسوم و ایین ها درشرایط جغرافیایی و اقلیمی نمود بارزی دارد دراین مقاله الگوی یوشکل خنه های سنتی ایران و درنهایت اردبیل مورد بررسی قرارگرفته که ریشه این الگو به معماری دوره هخامنشی و شفافیت درآن برمیگردد وبامقایسه این خانه ها با نمونه های دیگر آن درشهرهای مختلف ایران تاثیرپذیری این الگو دراقلیم های مختلف بدست امده است

کلیدواژه ها:

ریشه پلانهای یوشکل ، شفافیت ، تاثیر اقلیم