طراحی خیابانهای پیاده محور،افزایش تعاملات اجتماعی، تشویق به ایجادشهرهایی انسانی تر

امروزه، کیفیت و جذابیت فضاهای عمومی شهری به یکی از مهمترین سنجه های توسعه یافتگی و قابلیت زندگی در شهرها بدل گردیده است. در این میان، پیاده راه ها به دلیل ویژگی های خود در ایجاد تعاملات اجتماعی در عصر ارتباطات مجازی و تحریک اقتصادی نواحی پیرامونی و نیز به عنوان پهنه هایی چندعملکردی که دامنه گسترده ای از فعالیت ها را دربر می گیرند، از نقشی اساسی برخوردار می باشند. اما علی رغم وجود سابقه ای بیش از نیم قرن در جوامع پیشرو در این زمینه و در حالی که در آستانه هزاره سوم بسیاری از شهرهای دنیا، پیاده مداری را در حد چشم انداز اصلی توسعه شهری ارتقاء داده اند، به نظر می رسد که توسعه شهرها در دوران معاصر در کشورمان، در گسستی عمیق با سنت گذشته خود، خودرو مدار و بر مبنای تسهیل هرچه بیشتر حرکت سواره بوده و آنچنان که باید به فضاها و محدوده های پیاده و اهمیت آ نها در ایجاد سرزندگی و پویایی شهری توجه نگردیده است. در مقاله حاضر تلاش بر آن است تا با روشی تحلیلی- توصیفی و بر اساس موارد فوق، با مروری بر پیشینه خیابان و نقش آن در شهرها از گذشته تاکنون، به نقش عابر پیاده در احیای فضاهای شهری و اهمیت پیاد هروی و پیاده راه در توسعه شهرها پرداخته شود و در نهایت به ارائه راهکارهایی جهت حضور هرچه بیشتر مردم در این فضاهای شهری م یانجامد تا با ایجاد فضاهای مناسب برای تعاملات اجتماعی، در ایجاد شهرهایی انسانی تر مؤثر واقع شود. نتایج حاصل از مطالعه نشان می دهد هسته فضای شهری، مخصوص عابر پیاده است و زندگی پیاده در شهر مایه اصلی شکل گیری اجتماع و روح شهر است که موجب آرامش خاطر و تعادل روانی شهروندان می شود و باید که با پرداختن به این جنبه در طراحی شهری، فضاهای شهری را انسانی تر و با سازگاری بیشتر با خصوصیات بشری ساخت

کلیدواژه ها:

فضاهای عمومی شهری ، پیاده راه ، تعاملات اجتماعی ، خیابان ، عابرپیاده ، شهرانسانی