بررسی فرم فیزیکی شهرارومیه فشردگی شهری یا پراکنش شهری؟

یکی از موضوعات حیاتی و چالش برانگیز قرن بیست و یکم در زمینه شهرسازی، پایداری شهری، فرم شهر (فشردگی/پراکنش) و حومه نشینی است. در واقع حرکتی از شهر ماشینی که موجب ناپایداری های زیست محیطی در سطح شهرها شده است، به سوی پایداری شهری. به طوری که رشد ناموزون، گسترش افقی و پراکنده رویی در شهرها به یکی از مهمترین دغدغه های مسئولین شهری تبدیل شده است. این مساله به خاطر تبعات منفی که برای شهر و اراضی و زمین های کشاورزی اطراف شهر داشته است، لزوم هدایت آگاهانه و کنترل گسترش شهرها را دوچندان کرده است. هدف این تحقیق بررسی چگونگی توسعه شهر ارومیه در طول چندین دهه اخیر می باشد که تلاشی در راستای رسیدن به این مهم می باشد که توسعه انجام گرفته در راستای رسیدن به پایداری می باشد و یا بالعکس با گسترش این روند به ناپایداری هر چه بیشتر دامن می زند. در این پژوهش از روش های تحقیق تاریخی، توصیفی- تحلیلی و مطالعه موردی به کمک مدل آنتروپی شانون و مدل هلدرن بهره گرفته شده است. نتایج حاصله مشخص می سازد روند رشد و گسترش شهر ارومیه در ٣ دهه گذشته به ناپایداری ها دامن زده است و متناسب با نیازهای جمعیتی شهر نبوده است و باعث دست اندازی به زمین های حاصلخیز کشاورزی اطراف شهر شده است. بنابراین اتخاذ رویکردهایی برای مقابله با این فرآیند و حرکت به سوی یکپارچگی و فشردگی شهری ، اجتناب ناپذیر می نماید

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، فرم شهری ، مدل های کمی ، شهرارومیه