تحلیل پایداری سازمان فضایی سکونتگاه های استان سمنان

سکونتگاه ها و نحوه پراکنش آن ها به عنوان اصلی ترین مکان استقرار جمعیت یکی از مشخصه های اصلی نظام شهری هر کشوری است. انجام هر حرکتی در جهت اهداف توسعه منطقه ای و توسعه پایدار، نیاز به شناخت و تحلیل کاملی از نظام سکونتگاهی هر منطقه دارد. با توسعه سکونتگاهها و تمرکز پیوسته رو به رشد و فعالیتهای اقتصادی، بحث پایداری بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. چرا که بیتوجهی به این مقوله تبعاتی نظیر توزیع فضایی نامتعادل، تمرکز جمعیت در کانونهای بزرگ، گسیختگی فضای زیست و فعالیت، نارسایی و توزیع نامناسب خدمات و اختلال در یکپارچگی و وحدت ملی و منطقه ای به همراه دارد. بر این اساس برنامه ریزی بر پایه نظام شهری و سلسله مراتب آن در ارائه خدمات و ارتباطات درون و برون منطقه ای در دست یابی به توسعه مناطق، نقش پراهمیتی ایفا میکند. در این راستا، پژوهش حاضر با بررسی نظریات و تجربیات مختلف و با بهره- گیری از الگوهای رایج تحلیل نظام سکونتگاهی سعی در تحلیل پایداری نظام سکونتگاههای شهری استان سمنان و ارائه راهکارهایی مرتبط دارد. این پژوهش از نوع کاربردی با رویکرد اثباتگرایی و با روش توصیفی- تحلیلی است. یافتهها در این پژوهش حاکی از برخورداری الگوی متراکم، خوشهای و تصادفی و همچنین واگرا و نامنظم بودن تقسیمبندی سکونتگاهها در تحلیل فضایی منطقه مورد نظر است

کلیدواژه ها:

نظام سکونت گاههای شهری ، تحلیل فضایی ، توسعه پایدار ، استان سمنان