ضرورت توجه به ابعاداجتماعی پایداری درطراحی محلات جدید مطالعه ی موردی:محله ی دامپزشکی شهرتبریز

گسترش ابعاد مختلف شهرنشینی در سالهای اخیر، بافتهای محله ای کلا نشهر تبریز را نیز تحت تاثیر خود قرار داده است بطوریکه این تغییرات نه تنها در وضعیت کالبدی محلات، بلکه در ابعاد اجتماعی آنها نیز نمایان گردیده است. شکل گیری مجموعه هاوواحدهای جدید همسایگی نیز با تقسیمات کالبدی یکنواخت به نوبه ی خود منجر به افزایش بی هویتی محلات و پدید آمدن فرایند ناپایداریهای اجتماعی وکاهش تعلقات مکانی و روابط همسایگی در آنها شده است.از اینرو مقاله ی حاضر باتوجه به نقش وجایگاه اجتماعی - فضایی محلات شهری برای دستیابی به توسعه ی پایدار در شهر، تلاش نموده است تا با پرداختن ویژه به بعد اجتماعی پایداری که به نظر می رسد در تقسیمات جدید شهری، وضعیت نامطلوبی داشته باشند، ضرورت توجه به این موضوع را مورد تاکید قرار دهد و در این راستا با بررسی شاخصهای پایداری اجتماعی در یکی از محلات جدیدشهرتبریز (محله ی دامپزشکی) به این نکته پی می برد که وضعیت محله ی مورد نظر از لحاظ عمده شاخصهای پایداری اجتماعی در حد پایینی قرار دارد و با اعتقاد بر این نکته که مجموعه های شکل یافته ی جدید بدلایلی از قبیل نداشتن قدمت سکونت اهالی و خالی بودن از عناصر تاریخی- هویتی و پتانسیلهای توسعه ی درون زا، بیشتر از محلات قدیمی نیازمند الزامات و ابزارهای طراحی شهری هستند ازاینرو لزوم توجه دوباره به فرایند برنامه ریزی و نوع طراحی در توسعه ی محلات جدید به چشم می خورد و در نهایت پیشنهاداتی را درجهت ارتقای شرایط پایداری اجتماعی در روند برنامه ریزی و نوع طراحی برای محلات و توسعه های جدید شهری ارائه می دهد

کلیدواژه ها:

محله ، توسعه ی محلات جدید ، پایداری اجتماعی ، تبریز