بررسی تطبیقی گرایش ها ورویکردهای سه نسل معماران معاصر ایران

با نگاهی به معماری معاصر ایران و نسل های مختلف آن می توان دریافت که نمونه های برتری در معماری این دوران وجود دارد که بر اساس نوع شاخصه ها و مؤلفه های نقد معماری، می توان آنها را به جریانی ویژه در معماری ایران، نه در انطباق کامل با معماری غرب، وابسته دانست. این پژوهش در پی آن است تا با تحلیل نشانه ها و جریانات فکری موجود در متن آثار معماران به شناخت گرایش ها و رویکردهای نسل های معماری معاصر بپردازد و در صورت وجود گرایش های ویژه چه در انطباق با معماری معاصر غرب و چه گرایش های ملی، سنتی و یا کلاسیک آنها را تبیین و تدوین کند. روش تحقیق پژوهش حاضر، روش توصیفی و تحلیل محتوا از متون گرداوری شده از کتب، مجلات و مقاله ها می باشد. چنین بحثی به دلیل تازگی و فقدان منابع و اطلاعات کافی نمی تواند بدون نقص باشد، با این وجود تبیین گرایش های این گروه معماران ضمن این که می تواند ارزش و اهمیت هر اثر را در رابطه با متن تاریخی کشور ارزیابی کند، سبب شناخت جامعه معماری از گرایش های مذکور و بالا رفتن خودآگاهی حرفه ای می گردد. همچنین تلاش می کند تا با شناسایی گرایش های موجود در نسل های مختلف معماری معاصر بتوان سبک و یا گفتمان مشترکی با رنگ و بو و ساختار ایرانی را که به نظر نگارنده می تواند تار گم شده معماری معاصر ایران را که به عقیده بسیاری از کارشناسان دچار سرگردانی شده است را باز شناساند

کلیدواژه ها:

معماری ، معاصر ، گرایش ، رویکرد ، سبک ، ساختار