بررسی تطبیقی توسعه پایداروحکمت متعالیه درحوزه چگونگی ارتباط با محیط زیست

این مقاله به بررسی تطبیقی توسعه پایدار و حکمت اسلامی در حوزه چگونگی ارتباط با محیط زیست می پردازد. پژوهش از نوع بنیادی با روش تحقیق توصیفی از منابع اطلاعاتی کتاب خانهای می باشد که به داده های موجود در تحقیقات گذشته، در حوزه پایداری به مبانی و علل ایجاد توسعه پایدار و در حوزه حکمت اسلامی به نظر حکمای اسلامی (به طور خاص حکمت متعالیه) مراجعه شده است. بنابراین هدف پژوهش شرح مبنای نگرش توسعه پایدار و حکمت متعالیه در چگونگی ارتباط با محیط زیست و یافتن مبنای مشترک برای این دو نگرش است. در این راستا به برهان عقلی شامل علت ایجاد و دلیل شکل گیری رویکرد تعاملی و اخلاقی در حوزه محیط زیست پرداخته می شود. در نتیجه عامل ایجاد رویکرد تعاملی و اخلاقی در چگونگی ارتباط با محیط زیست، در توسعه پایدار یک انگیزه بیرونی و اجباری بوده و در حکمت متعالیه انگیزه درونی و الهی میباشد. البته موارد و کلییاتی مانند حجیت برهان تام عقلی و اهمیت عقل در حکمت متعالیه وجود دارد که انگیزه بیرونی را تایید و همراهی می کند

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، حکمت متعالیه ، اخلاق زیست محیطی ، تعامل با خلقت ، طبیعت