مدل شبیه سازی و بهینه سازی روش پمپاژ- تصفیه در احیاء آبهای زیر زمینی آلوده به هیدروکرن های نفتی (TPH)، مطالعه موردی: آبخوان اسماعیل آباد

نفوذ آلاینده های مختلف به آبهای زیر زمینی پدیده ای است که غالبا در طی فرآیند صنعتی شدن رخ می دهد. جهت حذف آلاینده ها از آبهای زیر زمینی از روشهای گوناگون احیاء آبخوان ها استفاده میشود. در این تحقیق از بین آلاینده های شناسایی شده در آبخوان اسماعیل آباد، واقع در حوالی پالایشگاه تهران، مجموع هیدروکربن های نفتی، (TPH)، به عنوان شاخص و آلاینده هدف مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به مقادیر غلظت اندازه گیری شده، گسترش تقریبی هاله آلودگی در آبخوان مشخص گردیده و به علت سازگاری روش پمپاژ- تصفیه در احیاء آبخوان های آلوده به مشتقات نفتی، اثر استفاده از این روش احیاء با استفاده از چاه های موجود در منطقه مورد ارزیابی اولیه قرار گرفت. در طی این ارزیابی و با به کارگیری الگوی الگوریتم ژنتیک، نرخ پمپاژ از 8 حلقه در طی یک دوره پنج ساله با به کارگیری قیود کمی و کیفی مورد بهینه سازی قرار گرفت تا ترکیب مناسب از دبی های پمپاژ حاصل گردد. نتایج بهینه سازی نشان میدهد که از نزدیک ترین چاه به کانون آلودگی، دبی روزانه ای معادل 5000 متر مکعب درروز باید پمپاژ شده و با آب آلوده حاصله مورد تصفیه قرار گیرد. به کمک نتایج حاصل از شبیه سازی و بهینه سازی، تخمین اولیه ای از اثر به کارگیری روش پمپاژ- تصفیه در کنترل گسترش TPH در آبخوان حاصل گردیده است.

کلیدواژه ها:

هاله آلودگی ، احیاء آبهای زیر زمینی ، پمپاژ- تصفیه ، الگوریتم ژنتیک ، هیدروکرن های نفتی