بررسی آزمایشگاهی اثرفاصله طول ابشکن طول تکیه گاه و دبی برمساحت گسترش تل و چاله آبشستگی

مسئله اصلی آسیب پذیری تکیه گاه پل ها درسیلاب دشت ها آبشستگی موضعی دماغه آنها می باشد پدیده آبشستگی موضعی دماغه به علت تنگ شدگی مقطع جریان و وجود گردابه های قوی ایجاد می شود با توجه به پیچیدگی پدیده و تاثیر پارامترهای زیاد براین پدیده استفاده از روشهای عددی برای تخمین تاثیر آن مشکل می باشد برای کاهش میزان آبشستگی روشهای مختلفی ارایه شده است که پیچیدگی خاص خود را دارند دراین تحقیق با استفاده از آبشکن محافظ درطول های مختلف درفواصل مختلف از تکیه گاه آبشستگی تکیه گاه کاهش داده شد با توجه به نتایج آزمایشها و کنترل میزان خطای داده ها تاثیر آبشکن محافظ در کاهش آبشستگی بررسی شد دراین تحقیق علاوه بربررسی عمق حداکثر آبشستگی به میزان گسترش تل پایین دست و ابعاد حفره آبشستگی نیز پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

آبشکن محافظ ، آبشستگی موضعی ، کوله تکیه گاه پل ، مدل آزمایشگاهی