فقه سیاسی و روابط بین الملل با تاکید بر سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

تحولات اخیر در مبحث مربوط به دسته بندی های ابواب فقه، منجر به حرکت به سمت تخصصی شدن وشکل گیریرشته های خاص فقهی شده است. فقه سیاسی نیز از این امر جدا نیست و به عنوان یک باب تخصصی از فقه، که شاملمسائل مربوط به حسبیه، حکومت، سیاست خارجی، جهاد و حقوق بین الملل می گردد، ایجاد شده است. با تحققانقلاب اسلامی دوره ی جدیدی از گسترش فقه سیاسی آغاز می شود. این تحرک خصوصا در عرصه سیاست خارجیوروابط بین الملل، به طور مشخص نمود یافته است. روابط بین الملل، در معنای عام خود که شامل انواع روابط سیاسی،اقتصادی، فرهنگی و مانند آنها می شود که در ورای مرزهای دولت صورت می گیرد و آثار ونتایج سیاسی دارد، تعریفمی شود. حال این سوال مطرح می شود که فقه سیاسی در روابط بین المللی و الگوی سیاست خارجی جمهوری اسلامیایران دارای چه نقشی است؟ پاسخ در قالب این فرضیه است که تعریف خاص فقه سیاسی از سیاست خارجی و نوعتعریفی که از برقراری روابط بین المللی ارائه می دهد، سازنده ی مبانی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در روابطبین المللی است. این الگو استقلال ملی را با بهره گیری از مبانی فقهی در چارچوب خود قرار داده است. فقه سیاسی باساختن هویت اسلامی و مذهبی، با توجه به دیدگاه سازه انگاری، تعیین کننده مجموعه ای از قواعد و هنجارهایی استکه نقش دهنده به سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است.

کلیدواژه ها:

فقه سیاسی ، روابط بین المللی ، سیاست خارجی ، جمهوریا سلامی ایران ، استقلال