نسبت قانون و شریعت در اندیشه سیاسی علامه میرزای نایینی

دوره مشروطیت ، یکی از خواندنی ترین فصول تاریخی جامعه ایران از حیث تأثیر و تأثر حوزه های فکری سنتی و مدرنبه شمار می رود . انقلاب مشروطیت ، در عین حالی که پاسخی به نیاز ها و شرایط حاکم بر ایران بود ، نتیجه فرآیندتحولات فکری رو به رشدی بود که از جهان غرب وارد ایران شد و در قالبی ساختارشکنانه ، منطق نوینی را بر مناسباتسیاسی و اجتماعی جامعه ایران حاکم گردانید . نسبت اندیشه دینی شیعی با نظام و اندیشه سیاسی جدید که بر شاخصهایی چون عقل گرایی ، علم ، قانون و حقوق اساسی و غیره تأکید می ورزید ، از جمله پرسش های مهمی بود که فرارویاندیشمندان دینی قرار گرفت . تأمل در این پرسش و مانند آن ، دوره ای از نواندیشی فکری و به نوعی بازآفرینی دینی رابه وجود آورد . طیف وسیع ای از علمای شیعه کوشیدند که راهی برای تبیین و توضیح فقهی حکومت مشروطه بیابند ؛علامه میرزای نایینی یکی از برجسته ترین آنان بود که در اثر مشهور خود کوشید به پرسش های مختلف پیرامونمشروطیت در قالبی استدلالی پاسخ دهد . در این میان ، یکی از پرسش های مهم موضوع قانون و قانونگذاری توسطمجلس و نسبت آن با شریعت بود . مقاله حاضر سعی دارد این موضوع را از دیدگاه علامه نایینی بحث و بررسی کند

کلیدواژه ها:

مشروطیت ، علامه نایینی ، قانون ، شریعت ، مجلس شورا