بررسی شعر انقلاب اسلامی بر اساس کهن الگوی قهرمان نجات بخش

کهن الگو محتویات ناخودآگاه جمعی ذهن بشر زمینه های روانی و پیچیده ای است که در ضمیر ناخودآگاه آدمی از آغاز تا پایان زندگی با وی همراه است. اعتقاد به منجی و قهرمان نجات بخش نیز از باورهای مذهبی مشترک ادیان و ملت های مختلف است که در ضمیر ناخودآگاه جمعی ذهن آدمی با عنوان کهن الگو یا آرکی تایپ پنهان است و براساس روایت های گوناگون، نسل به نسل، از اجداد بشر، به خودآگاهی ذهن رسیده و در شکل ها و قالب های متفاوت خاستگاه مناسبی برای نشان دادن نمادها و اسطوره های تاریخی شده است. ازاین رو ادبیات جهان و ایران به ویژه شعر انقلاب اسلامی و شعر دفاع مقدس نیز در حوزه معناگرایی، تصویرآفرینی، کشف شهود شاعرانه و عارفانه و نمود آن در ادبیات آیینی، بی تاثیر از این کهن الگوی جهانی و مشترک نیست. با پرداختن به آثار رمز گرایانه و پیدانمودن اسطوره ها و نمادها در شعر شاعران این دوره که پهناورترین عرصه تجلی کهن الگوی منجی و قهرمان نجات بخش است ، می توان گامی موثر در بررسی روانکاوانه و شناخت محتویات ضمیر ناخودآگاه جمعی آنان برداشت. در این مقاله نقش باور به منجی، موعود و انتظار در محتوای برخی سروده های مذهبی و تاثیر آن بر اندیشه شاعران انقلاب اسلامی و دفاع مقدس نشان داده شده است.

کلیدواژه ها:

کهن الگو ، قهرمان نجات بخش ، شعر انقلاب اسلامی ، یونگ