سیاست های ملی و بین المللی مربوط به ایمنی غذا و قرنطینه آن

غذا و تغذیه یکی از ابعاد اساسی زندگی، سلامت و همچنین رفاه جامعه است. از دیدگاه توسعه ملی، عدالت اجتماعی و رشد اقتصادی، تأمین غذای کافی، کمیت و کیفیت الگوی غذای مصرفی و سلامت تغذیه ای افراد جامعه، محور اصلی و تعیین کننده در بستر حرکت انسان محوری است و سوءتغذیه، نیروی بازدارنده مؤثر بر فرایند توسعه ملی محسوب می شود و از سویی امنیت غذایی ارتباط کاملاً مستقیم با عدالت محوری دارد . امنیت غذایی یکی از معیارها و ابزارهای توسعه انسانی است. دسترسی به غذای کافی و سالم از محورهای اصلی توسعه، سلامت جامعه و زیرساخت های نسل آینده کشور است و دستیابی به آن از اهداف اصلی هر کشور است، در بحث توسعه انسان محور، امنیت غذایی و تغذیه، – نقش اصلی و تعیین کننده دارد و در کنار درآمد سرانه، توزیع عادلانه درآمد، نرخ اشتغال، حفظ محیط زیست و رعایت حقوق بشر در مجامع بین المللی به عنوان شاخص توسعه شناخته می شود. امنیت غذایی نه تنها از امکانات تولیدی بلکه از محیط سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه اثر می پذیرد، امنیت غذایی از طرفی با تولید، عرضه و توزیع و از طرف دیگر با بحث مصرف و چگونگی تامین آن توسط خانوار و ترکیب و رژیم غذایی آنها ارتباط تنگاتنگی دارد. امنیت غذایی مسئله چند بعدی و چند رشته ای است که در کشورهای مختلف با توجه به شرایط اقتصادی و اجتماعی حاکم بر جامعه، از جنبه های مختلف قابل بررسی است. این مسئله حائز اهمیت است که در موارد متعددی ملاحظه شده است که از غذا به عنوان حربه سیاسی استفاده شده است و این مسئله باعث می شود که در طراحی استراتژی امنیت غذایی در سطح ملی این موضوع مدنظر قرار گیرد. ایمنی مواد غذایی پیشرفته در طی بیست سال گذشته و به دنبال عدم توانایی سیستم های متداول ایمنی مواد غذایی در کنترل و جلوگیری از بروز و شیوع بیماری های با منشاء مواد غذایی ، توسط کشورهای توسعه یافته از جمله ایالات متحده آمریکا، انگلیس، دانمارک، هلند و استرالیا تدوین گردید.

کلیدواژه ها:

امنیت غذایی ، سوءتغذیه ، توسعه ملی