بررسی الگوی انعطاف پذیری در معماری خانه های سنتی ایران با نگاه ویژه به خانه طباطبایی های کاشان

نیاز به سرپناه داشتن در همه ی ادوار ثابت بوده اما نیازهای دیگر انسان با توجه به تغییر در باورها ارزشها و تغییرات ابعاد زندگی و معیشت در طول زمان در حال تغییرند، بنابراین خانه را باید متناسب با نیازهای در حال تغییر انسان طراحی نمود . چنانچه فضاهای خانه امکان تطبیق با نیازهای جدید ساکنین را نداشته باشد موجب عدم رضایت ساکنین خواهد شد و کاهش سطح آساییش آنها را به دنبال خواهد داشت. این پژوهش به دنبال پاسخگویی به این پرسش می باشد که «چگونه می توان با امروزی کردن الگوهای استفاده شده در معماری مسکونی سنتی ایارن به مسکن متناسب با نیازهای در حال تغییر کاربران با دخل و تصرف اندک دست یافت به نحوی که آسایش و رضایت ساکنین فراهم گردد؟ برای پاسخگویی به این پرسش نگارنده با استناد به مطالعات کتابخانه ای ابتدا به بررسی فاکتورهای موثر در ایجاد انعطاف پذیری در مسکن پرداخته و پس از آن با بررسی خانه های سنتی رویکردهای سنتی را پیش روی معمار قرار می دهد و او می تواند به عنوان ابزارهای برای دستیاب به مسکن منعطف بسته به شرایط و نیازها هر پروژه یک یا تعدادی از آنها را به عنوان رویکرد اصلی طرح برگزیده و از آن بهره ببرد. در واقع طراح با گزینش و اجرایی کردن این رویکردها در قالب ایده های طراحی خود می تواند زمینه ای را برای گسترش امکان مشارکت کاربر یا ایجاد گزینه های متنوعی از استفاده های متغیر در اختیار وی برای ساماندهی فضای زیستی اش قرا ردهد.

کلیدواژه ها:

طراحی مسکن ، انعطاف پذیری ، معماری سنتی ، خانه طباطبایی