بررسی شکاف دیجیتالی و تعدیل آن در شهرهای الکترونیک ایران (نمونه موردی: تهران و زابل)

شهرنشینی سریع یکی از مظاهر دنیای جدید است که این شتاب در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران به نسبت بیشتر از کشورهای توسعه یافته است به طوری که طبق آمارهای ارائه شده توسط سازمان ملل متحد، هرساله به طور بهت آوری 45 میلیون نفر به جمعیت شهرنشین کشورهای در حال توسعه افزوده می شود (پاترو و لوید ایونز، 1384). بنابارین یکی از مسائل پیش روی جوامع در حال توسعه نحوه خدمات رسانی به این جمعیت رو به تزاید شهرنشین است. از طرف دیگر در عصر حاضر اطلاعات و اطلاع رسانی به عنوان مهمترین ابزار استراتژیک برای مدیریت، خدمات رسانی و اداره صحیح همه واحدهای اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی محسوب می گردد و به دلیل اهمیت اطلاعات در فرآیند تصمیم گیری، فناوری اطلاعات با سرعت چشم گیری در حال توسعه می باشد (چکیده سند راهبردی شهر الکترونیک مشهد، 1383). به علاوه ICT در کشورهای پیشرفته به طور روزافزونی به عنوان یک ابزار جهت توسعه مورد استفاده قرار گرفته است (sAYILI (Esengun, Akca,2007.