ارائه روشی مبتنی بر الگوریتم های ژنتیکی برای تعیین موقعیت بهینه عامل های سیار در کاربرد نظارت بر کارآیی شبکه های فعال

نظر به گسترش روز افزون نیاز به پردازش در سطح شبکه ها طی چند سال اخیر ایدۀ شبکه های فعال مطرح گردیده و امکان میزبانی عامل های سیار در نودهای میانی از قبیل مسیریاب ها میسر شده است . این مقاله به بررسی یک روش پیشنهادی برای انجام فرآیند نظارت بر کارآیی در شبکه های فعال با مقیاس بالا توسط عامل های سیار می پردازد . در روش پیشنهادی زیرمجموعه ای از نودهای فعال برای انجام فرآیند نظارت بر کارآیی شبکه توسط عامل های سیار انتخاب می شوند . معیار انتخاب مجموعه ای از محدودیتها از قبیل توان پردازشی نودهای فعال و حجم ترافیک مورد نظارت می باشد . پیدا کردن محل عاملها در قالب مساله p سکوی میانی ظرفیتی که از دسته مسائل موقعیت تسهیلات به حساب می آید، طرح گردیده است . به دلیل فضای جستجوی وسیع و محدودیت های متعدد این مساله، برای حل آن از روشی مبتنی بر الگوریتم های ژنتیکی استفاده شده است . روش پیشنهادی بر روی 4 شبکه با هم بندی و تعداد نودهای متفاوت شبیه سازی شده است . نتایج به دست آمده نشان می دهد که این روش احتمال استفادۀ بیشتر از حد مجاز، از توان پردازشی نودهای فعال میزبان عامل های سیار را کاهش می دهد و منجر به کاهش زمان یافتن موقعیت بهینه برای عامل های سیار می گردد .

کلیدواژه ها:

شبکه های فعال ، عامل های سیار ، نظارت بر کارآیی ، مسائل p سکوی میانی ، الگوریتم های ژنتیک