بازبینی برنامه درسی رشته های مهندسی برای توسعه فناوری

ایجاد ارتباطات میان بخش های دانشگاهی و بخش های صنعتی از مهمترین موضوعات سیاست گذاری نوآوری در چارچوب نظام ملی نوآوری در کشورهای مختلف توسعه یافته و در حال توسعه است و نقش دانشگاه ها در مدیریت و برنامه ریزی کشورها در حال تغییر است. هدف اصلی دانشاگه های نسل اول مبتنی بر آموزش مستقیم بناگردیدند، دانشگاه های نسل دوم (درحال حاضر) بر اساس آموزش مبتنی بر پژوهش و آموزش برای انجام پژوهش تغییر یافتند. در نسل سوم دانشگاه هاف همزمان با آموزش نیروی انسانی برای تولید علم و توسعه فناوری در حال مسائل و مشکلات رایج، تولید کار و ثروت آفرینی نیز در اهداف و برنامه هایشان قرار خواهد گرفت. در نسل چهارم دانشگاه ها اضافه بر وظایف نسل سوم باید به سمت تربیت خلاق و نوآور و خلاقیت و نوآوری حرکت کنند. برنامه های آموزشی مهندسی در اوائل قرن بیستم میلادی بیشتر تجربه ها و مهارت های عملی را به دانشجویان عرضه می کردند، ولی با پیشرفت های علمی و گسترش دانش فنی و ابداع روش های تحلیلی و محاسباتی و با بکارگیری ابزارهای دقیق و سریع محاسباتیف آموزش مهندسی به سمت علوم مهندسی گرایش پیدا نمود. از دهه 1990 تغییراتی در آموزش مهندسی در دنیا در مسیر بهینه سازی فرایندها و کاهش هزینه های تولید رخ داده است. با پیشرفت علم و فناوری و جهانی شدن آموزش مهندسی، ضرورت بازنگری مستمر در اهدا، ساختارها و روش های نوین نظام آموزش مهندسی متناسب با نیازهای کشور در همراهی با تحولات جهانی بیش از پیش احساس می شود. این مقاله در ابتدا به بررسی تعاریف و ارتباط فناوری و مهندسی پرداخته و سپس دروس مورد نیاز برای تربیت نیروی انسانی در توسعه فناوری در کشور بررسی و با مطالعه و بازبینی برنامه های درسی دوره های کارشناسی و کارشناسی ارشد در پنج رشته مهندسی منتخب و مؤثرتر به عنوان مطالعه موردی و نمونه، شامل مهندسی مکانیک، مهندسی برق، مهندسی صنایع، مهندسی شیمی و مهندسی پلیمر، برای توانمندسازی دانشجویان مهندسی کمبودهای موجود بررسی می شود. سپس به راه های تقویت ارتباط مؤثرتر صنعت با دانشگاه برای آموزش مفید تر و مؤثرتر فناوری در رشته های مهندسی پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

آموزش مهندسی ، فناوری ، نوآوری ، دروس کارشناسی ، دروس کارشناسی ارشد ، دروه های کارورزی