ضرورت انتخاب مدل های بهینه مکان یابی و کاربری اراضی روستایی در راستای کاهش مخاطرات محیطی و توسعه پایدار

در فضای جغرافیایی، کاربری زمین در توسعه پایدار نظام های روستایی و همچنین کاهش اثر مخاطرات محیطی، از اهمیت ویژ های برخوردار است. لزوم توجه به این موضوع بویژه در کشوری چون ایران با ساختارهای طبیعی و زمین شناختی خاص و مستعد سوانح و مخاطرات محیطی دو چندان است. تغییرات تجربه شده در نواحی روستایی مثل کاهش جمعیت و وقوع مخاطرات محیطی مانند تخریب زمین های کشاورزی، اثرات سیل و زلزله یا ظهور فعالیت های جدید، به ابزارهای پشتیبانی توانایی برای فرآیند تصمیم گیری برحسب فعالیت های مرتبط و نوع سرزمین نیازمند است. هدف از این مقاله تحلیل تکنیک ها و مدل های مختلف برنامه ریزی کاربری زمین به منظور ارائه یکدید سازماندهی شده با رویکرد کاهش مخاطرات است. داده های مورد نیاز تحقیق با استفاده از بررسی اسنادی جمع آوری شده و سپس با استفاده از تحلیل مقایسه ای و توصیفی تجزیه و تحلیل شده و مورد نتیجه گیری قرار گرفته است. نتایج حاکی است به منظور تعدیل مخاطرات محیطی و پیامدهای مخرب آن بایستی در چارچوب برنام هریزی کاربری اراضی اقدام به تحلیل مناسبی از ابعاد فیزیکی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی فضا نمود. روند کنونی برنامه ریزی کاربری اراضی روستایی و تکنیک های مرتبط با شناخت و پیش بینی مخاطرات، مبین گرایش آن به استفاده از مدل های کمی و محاسباتی در قالب سیستم اطلاعات جغرافیایی است. از سوی دیگر, سیستم اطلاعات جغرافیایی اهمیت بیبدیلی در برنامه ریزیکاربری اراضی روستایی یافته است. چرا که آن امکان دستیابی به اطلاعات جدید، تولید سناریوهای تحلیلی متفاوت و تحلیل دقیقتر اطلاعات را میسر می سازد.

کلیدواژه ها:

مخاطرات محیطی ، توسعه پایدار ، کاربری اراضی روستایی ، مکان یابی ، سیستم اطلاعات جغرافیایی