بررسی مخاطرات ژئومورفیک شهر بویین میاندشت با استفاده از مدل TOPSIS

برنامه ریزی توسعه کالبدی صحیح و پایدار زمانی به تحقق خواهد پیوست که منطبق بر قابلیت های محیط و همخوان با ویژگی های طبیعی و ژئومورفولوژیک محیط باشد.عدم توجه به محدودیت و تنگناهای ژئومورفولوژیک و طبیعی منجر به مشکلات عدیده ای می شود که رفع آن به سادگی امکان پذیر نمی باشد.عمده ترین هدف در این مقاله،ارائه وتعیین مکان مناسب جهت گسترش آتی کالبدی شهر بویین میاندشت در استان اصفهان ،با توجه به تنگناها و محدودیتهای ژئومورفولوژیکی و محیطی و با استفاده از شاخص های ژئومورفیک منطقه است.بدین منظور از روش تصمیم گیری چند معیاره تاپسیس در سیستم اطلاعات جغرافیایی جهت اولویت بندی و مکان یابی در منطقه استفاده گردید.طی این فرایند پس از تفکیک واحدهای ژئومورفیک منطقه، و در قالب 7 شاخص شیب زمین،پتانسیل حرکت های توده ای ، فاصله از گسل ها،خطر سیل گیری، فاصله با جاده، فاصله با سکونتگاهها و کاربری زمین، به اولویت بندی واحدهای ژئومورفیک جهت انتخاب نواحی مناسب توسعه ی کالبدی شهر پرداخته شد. نتایج نشان دادکه منطقه ی شمال شرق و شرق شهر استعداد و پتانسیل بیشتر و مطلوب تری برای توسعه کالبدی آتی این شهر دارد.این نواحی عمدتا در اراضی کم شیب و نسبتا هموار دشتی و در اراضی با قابلیت نسبتا کم برای زراعت واقعند.

کلیدواژه ها:

مخاطرات ، واحدهای ژئومورفیک ، توسعه ی شهری ، تاپسیس ، سیستم اطلاعات جغرافیایی ، بویین میاندشت