تحلیل آسیب پذیری بافت شهری در برابر خطر زلزله، با استفاده از مدل فازی.(مطالعه موردی: منطقه 7 شهرداری تهران)

با توسعه و گسترش روز افزون شهرهای بزرگ در مناطق لرزهخیز، آسیب پذیری آنها در برابر لرزههای مخرب روبه افزایش است. یکی از عمده ترین فعالیت ها در راستای کاهش خطرات ناشی از زلزله و افزایش ایمنی عمومی، مطالعات آسیب پذیری بافت شهری است که بایستی در مقیاس مناسب و مطلوب صورت پذیرد. نواحی آسیب پذیر شهرها از جمله مناطقی هستند که می توان با شناخت، پهنه بندی و سیاست گذاری درست در آنها کاهش اثرات منفی ناشی از بلایا را فراهم آورد. در همین راستا هدف از این پژوهش تحلیل آسیب پذیری بافت شهری در منطقه هفت شهرداری تهران می باشد که در دو بخش توصیفی– تحلیلی صورت گرفته است. در بخش توصیفی با استفاده از مطالعات کتابخانه ای- اسنادی، معیارهای متناسب با هدف تحقیق انتخاب و سپس داده های توصیفی مورد اشاره جمع آوری گردیده است. در بخش تحلیلی برای نرمال سازی معیارهای مؤثر در آسیب پذیری، از تکنیک تلفیقی عملگرهای فازی که از مهمترین و معتبرترین آنها به شمار میآید و تحلیل فضایی GIS، استفاده شده است و در نهایت پهنههای آسیب پذیر در محدود هی مورد مطالعه ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

آسیب پذیری ، بافت شهری ، زلزله ، مدل فازی