بررسی میزان حساسیت و اختصاصی بودن ایجاد آریتمی های ریپرفیوژن جهت پیشگویی عملکرد بطن چپ در بیماران با سکته های قلبی قدامی

مقدمه و هدف: بیماریهای عروق کرونر و انفارکتوس حاد میوکارد جزء شایعترین علت مرگ و میر در جهان و ایران می باشد . استفاده از روشهای ری واسکولاریزاسیون نقش عمده ای در درمان این بیماری ها دارد . استفاده زا ترومبولیتیکها علی الخصوص استرپتوکیناز به جهت سادگی مصرف و عدم نیاز به پرسنل و تجهیزات خاص با استقبال به همراه است . یکی از علائم اثربخشی استرپتوکیناز در ایجاد رپرفیوژن به ناحیه انفارکته ، ایجاد رپرفیوژن آریتمی جهت پیشگویی عملکرد بطن چپ در بیماران با سکته قلبی قدامی مطالعه حاضر صورت گرفته است. مواد و رشها: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی با روش آینده نگر انجام شد . کلیه بیماران با سکته حاد قدامی قلب که در CCU بیمارستان بوعلی بستری شده و استرپتوکیناز دریافت کرده بودند به تعداد 100 نفر وارد مطالعه شدند و یا بیمارانی که سابقه نارسایی قلبی و کنتراندیکاسیون برای دریافت استروپتوکیناز داشتند و یا بیمارانی که در عرض 6 ساعت اول سکته قلبی فوت کردند و فرصت برای اقدامات تشخیصی وجود نداشت از مطالعه حذف شدند. طی 24 ساعت بعد از زمان بستری ، بیماران تحت اکوکاردیوگرافی قرار گرفتند و عملکرد بطن چپ و میزان EF تعیین شده . در نهایت اطلاعات جمع آوری شده و به کمک برنامه آماری SPSS و استفاده از روش آماری توصیفی ، و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج: 52% از بیماران حین دریافت استرپتوکیناز و مانیتورینگ دچار آریتمی شدند که از این تعداد 32% دارای عملکرد بطن چپ نرمال و 19% دچار اختلال عملکرد بطن چپ بودند . در 48% باقیمانده که آریتمی اتفاق نیفتاد در 21% عملکرد بطن ژپ نرمال و در بقیه مختل بود. بحث و نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که ایجاد ریپرفیوژن آریتمی می تواند با حساسیت 61% و ویژگی 58% ابقاء عملکرد بطن چپ ار پیش گوئی کند و ارتباط کاملا معنی داری بین ابقاء عملکرد بطن چپ بعد از درمان با استرپتوکیناز و ایجاد ریپرفیوژن وجود داشت.

کلیدواژه ها:

سکته قلبی حاد ، استرپتوکیناز ، ریپرفیوژن آریتمی ، عملکرد بطن چپ