ابداع و خلاقیت در هنر از منظر فلسفی

آفرینش هنری در هر زمان جز لاینفک تمدن بشری است که بیانگر رویکردهای آن نیز می باشد . ایدئولوژی حاکم که توسط اندیشمندان یا فلاسفه برای هر تمدنی طرح می شود، وجوهی از زمینه و بستر ابداع و خلاقیت در هنر را فراهم می آورد. بر این اساس به نظر می رسد در هر دوره تعریفی که از هنر مطرح می شود بر نحوه نگرش ابداع و خلاقیت در هنر تأثیرگذار خواهد بود . پس می توان فرض نمود در تمدن ها براساس نیاز زمان و نیز نوع نگرش فلاسفه و اندیشمندان تعاریفی از نحوه آفرینش هنری شکل گرفته است که هر یک از این تعاریف با وضعیت فکری و ذهنی هنرمند برای ابداع اثر هنری در زمان خود هم خوانی دارد . بنابراینبررسی نظریه های بنیادی ابداع و خلاقیت در هنر از دیدگاه فلاسفه، و شیوه های حاکم بر هنر و تفکر بشری از ضرورت های انجام این پژوهش است. در همین راستا علاوه بر بررسی مبانی نظری خلاقیت و تعاریف بنیادی ابداع در فلسفه با رویکرد های خلاقیت در سه دوره از تفکر بشر (خلاقیت و ابداع هنر در فلسفه یونان، فلسفه هنر دینی و فلسفه هنر مدرن )، نگرش های مرتبط با ارزیاب یخلاقیت و ابداع در هنر مطرح شده است. چنانکه در فلسفه یونان با توجه به دیدگاه فلاسفه، هنر عرصه تقلید در مراتب مختلف است. نیز در دوران مسیحیت، فلاسفه ارتباط دین و هنر را گسست ناپذیر توصیف می کند و هنر بیانگر مذهب می باشد . همچنین در عصر مدرن با فلسفه اومانیسم، خود محوری و نبوغ هنرمند را در هنر شاهد هستیم، که همگی تعریف ابداع و خلاقیت در هنر را در بستر اجتماعی و تعریفی که از هنر نزد فلاسفه می شود، بیان می کند

کلیدواژه ها:

فلسفه ، ابداع در هنر ، خلاقیت