کندوکاوی در معنا و ماهیت شهرهای یادگیرنده و شاخصهای برسنجی یادگیرندگی شهرها

یادگیری(اکتساب دانش، مهارت، نگرش و ارز شها) ، یک فرایند اجتماعی چند بعدی پیچیده و یک فعالیت فطری انسان بر مبنای میل کلی برای ادراک و بدست آوردن مفاهیم اطراف است. بیشتر یادگیریها که کسب می شود با، و یا از طریق دیگران است. یک شهر یادگیرنده طرح ها و استراتژی هایی برای تشویق خلق ارزش، رشد فردی و انسجام اجتماعی بواسطه توسعه توانایی های انسانی شهروندان ایجاد می کند. مفهوم شهرهای یادگیرنده بر انتقال دانش و پژوهش تاکید دارد. در واقع شهر یادگیرنده اعضای یک جامعه را از لحاظ اجتماعی تقویت کرده و آن ها را در مسیر آموزش قرار می دهد. هدف در این مقاله که به روش توصیفی انجام گرفته و داده های آن به کمک مطالعات کتابخانه ای جمع آوری شده است، توصیف ماهیت و مشخصات شهرهای یادگیرنده و معرفی روش برسنجی یادگیرندگی شهرها می باشد. بدین منظور، پژوهش حاضر به مرور تعاریف مختلف از شهر یادگیرنده، مشخصات و ویژگی های آن، اجزای سازمانی شهر یادگیرنده و عوامل موثر بر ایجادیادگیرندگی جوامع در شهرهای یادگیرنده با تکیه بر تجربیات جهانی موجود اقدام نموده و در نهایت با معرفی شاخص های شهرهای یادگیرنده که شامل حوزه های تمرکز یادگیری معیارهای هر حوزه سنجه های هر معیار و نهایتا مرجع گردآوری داده های هر سنجه می باشد، مسیری را جهت معرفی شهرهای یادگیرنده در ایران نشان می دهیم که این می تواند سرآغازی بر بومی کردن شاخص ها با توجه به شرایط اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی بوم شناسانه شهرهای کشور ایران محسوب می گردد که می تواند مجموعه مدیران و مسئولین شهری را در جهت یادگیری مادام العمر جامعه شهری یاری رساند.

کلیدواژه ها:

یادگیری ، یادگیری مادام العمر ، شهر یادگیرنده ، شاخص های شهر یادگیرنده