ارزیابی محدودیت های آزادی رسانه ها در قوانین موضوعه و اسناد بین المللی حاکم برنظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران

آزادی مطبوعات و رسانه ها که خود از نتایج آزادی بیان است زمینه را برای استفاده از تکنولوژی در راستای رشد کمی و کیفی رسانه ها فراهم آورد تا به این ترتیب اصحاب رسانه بتوانند حسب توانایی های خود در راستای جهت دهی به افکار عمومی تلاشنمایند و رسانه ها را به موثرترین ابزار بشری برای تأثیر بر افکار عمومی تبدیل کنند. ناگفته پیدا است که این آزادی نیز با محدودیت هایی مواجه است چراکه صاحبان جراید ورسانه ها نمی توانند با استناد به حقوق و آزادی های خود، خدشه ای به حقوقدیگران وارد آورند. بر همین مبنا در نظام حقوقی ایران نیز بر اساس قوانین داخلی و اسناد بین المللی محدودیت هایی برای رسانه هامقرر شده است. مسئله ی مورد مطالعه، در این پژوهش نیز بررسی و ارزیابی این محدودیت ها است و هدف از آن پی بردن به نقاط ضعف و قوت آن ها است تا به این ترتیب بتوان راهی برای تقویت نقاط قوت و پیراستن نقاط ضعف یافت. با توجه به همین هدف نوشتار حاضر پژوهشی توصیفی- تحلیلی است چراکه این پژوهش ابتدا باید با استفاده از روش توصیفی به تشریح وضعیت موجودبپردازد و سپس با سازوکار تحلیلی آن را ارزیابی نماید. مهم ترین یافته این پژوهش ارائه اصول مطلوب در محدودیت آزادی رسانه ها است، که بر اساس همین اصول به نتیجه گیری و ارزیابی پرداخته شده است. نتایج این پژوهش حکایت از آن دارد که اسناد بین المللی پذیرفته شده درک صحیحی از مقوله آزادی رسانه ها دارد اما به کلی گویی بسنده نموده و فاقد راهکار عملی است. اسناد داخلی نیز با وجود درک صحیح لزوم محدودیت های ضروری در بسیاری از نقاط پا را فراتر از حد گذاشته است و از سوی دیگر نظام واحدی بر رسانه های کشور حاکم نیست. از همین رو پیشنهاد این پژوهش تدوین قانونی عام برای تمام رسانه و رفع نقائص موجود است.

کلیدواژه ها:

آزادی بیان ، رسانه ، آزادی رسانه ، محدودیت ، محدودیت آزادی رسانه ها