اصلاح چرخه زیست ساختمانها با نگاه ویژه به استفاده مجدد تطبیقی در راستای فرآیند توسعهپایدار شهرها

در سالهای اخیر افزایش میزان ساخت و ساز در شهرهای ایران، خصوصاً شهرهای بزرگ با افزایش تخریب در ساختمانهایی همراه شده است که هنوز دارای عمر مفید و عمر فیزیکی کافی برای استفاده هستند. چرخه زیست ساختمانها در ایران دچارنوعی نابسامانی شده است، در روند اصولی که سالیان سال در معماری ایران طی میشده، امروزه با نوعی از همگسیختگی روبرو شده است. هدف از پژوهش ارائه مدلی از روند طبیعی عمر در ساختمان، با تمرکز بر مدل استفاده مجدد تطبیقی در فرآیند عمر بنا و کمبود این مرحله در فرآیند ساخت و ساز امروزه در ایران است. اهمیت پژوهش با توجه به تأثیرات منفیغیر قابل جبران این روند در آیندهی شهرها، ساختمانسازی و انسان بسیار مهم و جدی میباشد. محدودیت منابع طبیعی و لزوم حفاظت از آن باعث شده است تا تخریب زود هنگام ساختمانها به عنوان عامل مهمی مورد توجه جامعه جهانی قرار بگیرد. در این مقاله سعی داریم از طریق معرفی مراحل مختلف چرخه زیست ساختمان و ارائه راهحلهایی تمرکز را از تخریب به سمت نگهداری و تجدید حیات ساختمانها معطوف نماییم به همین منظور پس از بررسیهای اولیه، بررسی خروجی صنعت ساختمان و بررسی چرخهی عمر بنا با مشخص شدن جایگاه و وضعیت ساخت و ساز به مقولهی استفاده مجدد از بناها به عنوان یک راهکار مناسب و آیندهی صنعت ساختمان پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

استفاده مجدد تطبیقی 1 ، توسعه پایدار 2 ، چرخه زیست ساختمان ، تخریب