اثر بخشی آموزش حضورذهن مبتنی بر درمان شناختی بر بهبود و افزایش کیفیت زندگی بیماران دیابتی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش حضورذهن مبتنی بر درمان شناختی (MBCT) بر بهبود و افزایش کیفیت زندگی بیماران دیابتی انجام گرفت. روش پژوهش، آزمایشی است. نمونه تحقیق شامل 33 نفر بیمار دیابتی بود که در سال 1313 به کلینیک دیابت بیمارستان توحید در شهرستانسنندج مراجعه کردند و که به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و گروه کنترل قرار گرفتند. در گروهآزمایش، آموزش ذهنآگاهی مبتنی بر درمان شناختی (MBCT) ارائه شد ولی هیچ آموزشی در گروه کنترل ارائه نگردید. هر دو گروه از طریق پیشآزمون و پسآزمون مورد سنجش قرار گرفتند. ابزار جمعآوری دادهها در این پژوهش پرسشنامه کیفیت زندگی بود. برای تجزیه و تحلیل دادهها از کواریانس استفاده شد. یافتهها نشان داد تعامل بین گروه و پیشآزمون کیفیت زندگی معنیدار نیست. یافته نشان میدهد پس از تعدیل نمرات پیشآزمون کیفیتزندگی بین دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین نمرات پس آزمون کیفیت زندگی در گروه آزمایش به طورمعنیداری بیشتر ازنمرات گروه کنترل بود. بنابراین فرض صفر مبنی بر عدم تعامل بین دو گروه رد میشود . همچنین نتایج نشان داد که آموزش حضورذهن مبتنی بر درمان شناختی MBCT میتواند از برنامههای مداخلاتی در جامعه بیماران دیابتی قرار گیرد و کیفیت زندگی آنها را افزایش دهد

کلیدواژه ها:

حضورذهن ، کیفیت زندگی ، بیماران دیابتی