چگونه توانستم بیش فعالی و نقص توجه دانش آموزانم را بهبود بخشم

اختلال نارسایی توجه و بیش فعالی Attention deficit Hypractivity Disorder از شایعترین اختلال های تشخیصی است که با نشانه های بی توجهی،بیش فعالی و تکانشی همراه است اسمیت و بارت، 2666 ،ترجمه ی قربانی روچی، 1332 شیوع این اختلال را در کودکان مدرسه رو درحدود 3 تا 9 درصد تخمین زده اندکه از این میان تقریبا حدود 26 تا 66 درصدنشانه های اختلال را تا دوره ی نوجوانی و بزرگسالی نشان می دهند.مدت 13 سال است که در آموزش و پرورش استثنایی مشغول خدمت می باشم در ابتدای سال تحصیلی به عنوان مشاور مشاهده نمودم که تعداد 6 نفر از دانش آموزان ثبت نامی پایه ی اول دچار حرکات تکانشی ،پرتحرکی و بی قراری بیش از حد هستندو مرتب از کلاس اخراج شده و به دفتر ارجاع می شوند،با سایر دانش آموزان و معلمان درگیری دارند،از قوانین مدرسه اطاعت نمی کنند و...پس از بحث و تبادل نظر با معلمان و مشاهده های دقیق و طولانی ،مراجعه به پرونده مشاوره ای سال های قبل ، به این نتیجه رسیدم که این دانش آموزان دارای اختلال بیش فعالی همراه با نقص توجه یا ADHD می باشند،برای اطمینان خاطردانش آزمون مذکور را به روان پزشک ارجاع نمودم که روان پزشک نیز با معاینات دقیق مسئله را تائید نمود .بنابراین برخود وظیفه می دانستم تا در جهت رفع مشکل بکوشم و برای رسیدن به هدف مورد نظر از همکارانم،منابع مطالعاتی ،کارشناسان،والدین و خصوصا مدیرمدرسه کمک گرفتم.هدف از این اقدام پژوهی کاهش میزان پرتحرکی و نقص توجه وحرکات تکانشی دانش آموزانی بود که نظم مدرسه و آرامش کلاس را به شدت بر هم می زدند. برای این منظور از روش های مختلف درمانی استفاده نمودم از جمله روش خانواده درمانی ،درمان دارویی،درمان غذایی ،قصه گویی درمانی،بازی درمانی و مشاوره گروهی به طور همزمان استفاده نمودم . نتایج نشان داد اعمال روش های مذکور به میزان زیادی موجب کاهش رفتارهای تکانشی ،بیش فعالی و نقص توجه دانش آموزان دارای اختلال ADHD گردیده است

کلیدواژه ها:

بیش فعالی ، نقص توجه ، دانش آموزان ، روشهای درمانی