اثر بخشی خانواده درمانی به روش ساختی بر افزایش رضایت زناشویی و رضایت از زندگی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر رشت

در چند دهه اخیر به کارگیری شیوه های خانواده درمانی و به ویژه سیستمی در درمان انواع مشکلات روانی-عاطفی و خانوادگی افزایش چشمگیری داشته است.در این زمینه خانواده درمانی ساختی یکی از رویکردهای سیستمی است که ریشه مشکلات و اختلافات زناشویی را در رابطه پیچیده ومتقابل متغیرهای خانوادگی و الگوهای تعاملی آن می داند . هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر خانواده درمانی به روش ساختی بر افزایش رضایتزناشویی و رضایت از زندگی زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر رشت بود.این تحقیق روی زوج هایی که برای مشاوره ارجاع داده بودند،انجام گرفته است.از بین این مراجعان دو گروه هشت نفری و هر گروه متشکل از چهار زن و شوهر از طریق نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند . روش پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه است.ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه رضایت زناشویی و رضایت از زندگی داینر بوده است.نتایج این تحقیق نشان می دهد که خانواده درمانی به روش ساختی به طور معنی دار، رضایت زناشویی را افزایش داده است. اما تاثیر چندانی بر رضایت از زندگی این افراد نداشته است. اما این مردان و زنان از نظر تأثیرخانواده درمانی به روش ساختی بر افزایش رضایت زناشویی تفاوت معنی داری وجود ندارد

کلیدواژه ها:

خانواده درمانی ساختی ، رضایت زناشویی ، رضایت از زندگی