پایداری اجتماعی و نقش آفرینی آن در بحران های جامعه شهری

رشد و گسترش شهرنشینی در جهان علی الخصوص در کشورهای در حال توسعه شرایطی را ایجاد نموده است که ضرورت های زندگی در زیستگاه های بشری را دستخوش تغییرات بنیادین نموده است. تاثیرات سهمگین شهرنشینی بر منابع زیستی و اجتماعات بشری به حدی بوده است که مفهوم توسعه پایدار به ضرورت اجتناب ناپذیر در زندگی امروزی تبدیل شده است. در حالی که کشورهای توسعه یافته بواسطه بهره مندی از رشد تولید ناخالص ملی خود این فرصت را یافتند که بواسطه توسعه پایدار به دنبال کاهش ناهنجاری های اجتماعی و افزایش همبستگی اجتماعی باشند، کشورهای در حال توسعه بواسطه محدودیت های منابع اقتصادی و نرخ بالای شهرنشینی عملا ابتکار عمل خود را از دست دادند، که افزایش بزه کاری اجتماعی، سرقت و ناامنی، ناهنجاری های رفتاری و عملکردی، خشونت و سست شدن ارکان خانواده در جامعه تنها نمونه هایی از تبعات فقدان یا کم توجهی به پایداری اجتماعی در جوامع شهری در خلال سالیان اخیر در این کشورها بوده است. این تحقیق تلاش خواهد نمود به مقوله پایداری اجتماعی بعنوان یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار پرداخته و ضمن بررسی ضرورت های توجه به پایداری اجتماعی در جامعه شهری ایران به نقش و توانمندی های این رویکرد در کاهش بحران اجتماعی کنونی و افزایش کیفیت زندگی و تقویت بنیان های جوامع اشاره نماید. روش تحقیق بکار گرفته شده برای تحقق هدف تحقیق، روش توصیفی تحلیلی خواهد بود و اطلاعات مورد نیاز تحقیق عمومأ از منابع کتابخانه ای شامل گزارشات دولتی، مقالات لاتین و داخلی و کتب دانشگاهی فراهم خواهد شد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که جوامع در حال توسعه بواسطه ضعف شدید در آموزش همگانی و فقدان چرخه آگاهی رسانی جمعی در سطح جامعه مورد تشدید امواج بحران های اجتماعی قرار گرفته که تحقق و استقرار ارکان پایداری اجتماعی می تواند به تخفیف یا کاهش این بحران ها کمک شایانی نماید

کلیدواژه ها:

پایداری ، توسعه پایدار ، پایداری اجتماعی ، بحران جامعه شهری