طراحی منظر و فضاهای سبز گامی به سوی توسعه پایدار

افزایش تراکم ساختمان ها، کاهش فضاهای باز در شهرهای و نیز بناهای با کاربری های متفاوت، دور ماندن انسان مدرن از طبیعت و ماهیت زندگی ماشینی امروز، سبب شده است تا وظیفه طراحان در خلق فضاهای جوابگوی بعد روانی عنوی انسان، از حساسیت بیشتری برخوردار شود. نقش فضاهای باز در افزایش کیفیت زندگی بشر، دارای اهمیت ویژهای می باشد؛ بنابراین این بخش ها باید از شکل اضافات و باقی مانده از ساخت و ساز خارج شده و در جایگاه واقعی به عنوان بخشی از مکان های حیات فیزیکی معنوی بشر مورد توجه قرار گیرند و به این ترتیب، شاید بتوان گفت تا حدودی می توان خلاهای روانی معنوی و حتی فیزیکی ایجاد شده براثر زندگی وابسته به تکنولوژی بشر پاسخ داده شود. از طرف دیگر فضاهای سبز و پوشش های گیاهی در طراحی محوطه ها، جدای از نقش زیست محیطی، کاهش آلودگی هوا، تنظیم شرایط محیطی، کاهش آلودگی های صوتی و ...، می توانند در ارتباط مجدد انسان و طبیعت و بخصوص طبیعت بومی موثر باشند. در این مقوله، توجه به درک فرهنگی اکولوژیکی بومی در طراحی منظر، ضمن ارتباط فرهنگی بومی، فضاهای همسان و هگون با معماری و شهرسازی بومی هر منطقه ایجاد خواهد شد و این گسستگی ناشی از تقلیدها و الگوبرداری های نامناسب کمرنگ تر می شود. در این مقاله سعی شده است نقش معمار در طراحی فضاهای باز را در پیشبرد اهداف توسعه پایدار بیان نمود. با توجه به نظری بودن موضوع پژوهش، روش تحقیق بصورت اسنادی و بررسی متون بوده و عمده ترین منابع مورد استفاده کتابها و مجلات تخصصی، طرح های پژوهشی مرتبط و استفاده از شبکه جهانی اطلاع رسانی می باشد. در عین حال که درجهت دسته بندی نظریه پردازان مختلف پساز مرحله جمع آوری اطلاعات، روش تحلیل مقایسه ای به کار گرفته شده است. سرانجام اینکه با توجه به ماهیت داده های تحقیق، شیوه پژوهش کیفی خواهد بود.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، فضاهای باز ، معماری منظر ، معماری پایدار