تحلیلی بر کاربری اراضی با تاکید بر توسعه پایدار شهری( نمونه موردی : خیابان حافظ خرم آباد)

یکی از مطالعات اساسی در جهت شناخت شهر و نحوه پراکندگی فعالیتها در شهر، مطالعه نحوه استفاده از زمینهای شهری است، درقرن اخیر و به خصوص در چند دهه اخیر شاهد رشد سریع و روز افزون جمعیت شهرها و افزایش سریع شهرنشینی بوده ایم . که باعث رواج طر حهای شهری برای موزون ساختن توسعه های شهری شده است یکی از مشهورترین عوارض توسعه سریع شهرنشینی در کشوری مثل ایران، پیدایش پدیده کمبود زمین و مبارزه برای تصاحب زمین در شهرها می باشد و برجسته ترین اقدام سیاسی توده های شهری در بسیاری از شهرها تصاحب و تصرف غیرقانونی زمین در خارج از محدوده شهرها است که به رشد وتوسعه بدون برنامه و بد قواره شهرها دامن زده و راه را برای برنامه ریزی های آتی کاربری های اراضی شهری تنگتر میکنند . برنامه ریزی تغییرات کاربری زمین،همواره به دلیل تعیین نحوه استفاده از زمین و ساختار فضایی شهرها ازیک سو و تعیین ارزش اقتصادی هر قطعه از سوی دیگر، بخشی اساسی در فرایند شناخت و تدوین اسناد برنامه ریزی شهری به شمار آمده است . تغییرات دیدگاه واندیشه های شهرسازی و به تبع آن برنامه ریزی تغییرات کاربری زمین، باعث شده تا نیاز به این ضرورت مفهومی، ملموس تر و راهکارهایی نیز برای بهبود آن ارائه شود . وتنها راهکار ایده ال و مطلوب توسعه شهری همگون، برنامه ریزی برای نحوه استفاده از زمینهای شهری برای حال و آینده شهرهاست؛ چرا که برنامه ریزی کاربری اراضی شهری یکی از محورهای اصلی برنامه ریزی شهری است که همراه با برنامه ریزی شبکه، فضای سبز، تاسیسات شهری وغیره، استخوان بندی اصلی شهر و نحوه توسعه آتی شهررا مشخص می کند . نحوه رویکرد و چگونگی برنامه ریزی کاربری اراضی شهری نه تنها نقش اساسی در کیفیت و کارآیی برنامه های جامع شهری خواهد داشت ؛بلکه اساس نظام توزیع فعالیتها، خدمات و سرانه کاربریها را تعیین نموده و به توسعه پایدار شهری خواهد انجامید . تحقیق حاضرسعی دارد نمودهای عینی برنامه ریزی کاربری اراضی شهری در توسعه پایدارخیابان حافظ شهر خرم آباد را مورد ارزیابی و تحلیل قرار داده و نحوه انطباق یا عدم انطباق کاربری ها به لحاظ کمی با استانداردهای مورد استفاده در ایران را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد .

کلیدواژه ها:

کاربری اراضی ، توسعه پایدار ، خیابان حافظ ، خرم آباد ، استانداردهای کاربری زمین ، شهر پایدار