در جست و جوی فضای جمعی تحلیلی بر فضاهای جمعی در ایران

فضای جمعی به عنوان بستر شکل گیری تعاملات اجتماعی جامعه ی مخاطبان خویش، به لحاظ ابعاد مفاهیم خاص خود قابل بررسی است. جدا از اهمیت دسترسی ها، طول، پیوستگی و شرایط زیست محیطی در ایجاد ویژگی های کالبدی مساعد، تنوع کاربریها و رویدادهای جاری در آن باعث اجتماع پذیری بالقوه در فضا می شوند. گذشته از آن ادراک پذیری یک فضا به نحوه ای که درک موثر و تعریف شده ای از خود ارائه دهد در نمود و بروز فضا میان مخاطبان مؤثر است. در نهایت آن چه لازم است رخ دهد ارتباط خلاقی ست که مخاطب با ادراک خویش برقرار می سازد. این ارتباط که منجر به رفتارهای تعاملی خلاق در جامعه می گردد، ماهیتی ست که فضاهای جمعی را از بسیاری از فضاهای شهری متمایز می کند. در میان فضاهای جمعی گذشته ی ایران میدان های حکومتی و میدان های مذهبی، با آن که اغلب به علت ایفای نقش بسیار مهم در ساختار شهری و ایفای ادراک موثر از خود، پایدار شده و تصویر مشترک یک جامعه از شهر خود را می سازند، لیکن همچون میدان های عمومی شهر بستر بروز طبیعی تنوع بالایی از رفتارهای حیات بخش شهر نیستند. شناخت از اهمیت هریک از این ابعاد می تواند راهگشای ایجاد کیفیتی باشد که با رعایت همه این کمیت ها میسر می گردد

کلیدواژه ها:

فضای جمعی ، ایران ، ادراک ، ارتباط ، اجتماع